Verpleegkundige Ellen maakte onlangs de switch van administratie naar verpleegkunde. En daar horen ook zware confrontaties bij.
Onlangs gebeurde datgene wat we allemaal een beetje vrezen, maar wat onvermijdelijk bij onze job hoort. Mijn collega’s en ik zijn volop bezig met het toedienen van zorg aan onze patiënten, wanneer een collega ‘REA!’ gilt.
Ik sta vlak bij de kamer in kwestie en storm naar binnen. De patiënt ligt in de badkamer, op de buik. We draaien het lichaam, dat oneindig zwaar lijkt te zijn. Ik kniel ernaast, schakel alles uit wat mij wil doen wegrennen en denk nog aan één ding: pompen, ik moet pompen!
Ik buig me over het lichaam, zet mijn handen op elkaar en duw de ribbenkast naar beneden. Eén, twee, drie, vier, vijf! … aan het tempo dat me werd aangeleerd pomp ik tot dertig en laat mijn collega beademen. Alles gaat ontzettend snel.
Ik pomp terug, voel ribben onder mijn handen kraken, niet denken, duwen – alleen maar duwen! Ik besta op dat moment enkel uit mijn pompende handen die telkens tot 30 tellen. Het lichaam onder mijn handen wiegt mee op mijn ritme.
Mijn collega en ik vormen een eenheid tussen leven en dood, daar waar de patiënt zich bevindt. Alles in onze lijven willen het zijne terughalen.
We zwoegen tot het reanimatieteam ons komt aflossen en ik ga de kamer uit. De adrenaline die me gaande hield in de kamer tuimelt aan een duizelingwekkende snelheid naar beneden in mijn lijf.
Ik zie dat er bloed op mij hangt en ik klap letterlijk dubbel. Iets onzichtbaars lijkt me een gigantische klap te geven en ik begin onbedaarlijk te huilen.
Mijn collega’s vangen me op, laten me op adem komen en de rest van onze shift verloopt onwezenlijk.
Later komen de partner en kinderen van de patiënt, die het jammer genoeg niet haalde. Ik vang hen en hun tranen op, begeleid hen naar de kamer waar niks meer van de eerdere chaos te zien is, alleen het lichaam en het wit van de lakens en de dood.
Ik kijk naar het levenloze lichaam om me ervan te vergewissen dat dit echt gebeurd is. Het hart dat ik voelde bewegen onder mijn handen klopt niet meer.
De volgende ochtend ga ik wandelen tot diep in het bos. De stilte en de rust zijn er zo intens dat ik tranen in mijn ogen krijg. Mijn hart bonst. Het mijne wel nog.
Ik maak me de bedenking dat geen buitenstaander kan weten wat het betekent de verpletterende verantwoordelijkheid van een mensenleven letterlijk in je handen te houden. Misschien maar goed ook.
