Nathalie Breugelmans is verpleegkundige in de mobiele equipe van het UZA en praktijklector en stagebegeleider aan de Karel De Grote Hogeschool. Ze is lid van de redactieadviesraad van Nursing Vlaanderen. In deze gastblog geeft ze ons een inkijkje in haar werk.
Maandagochtend, 11u. Ik wandel door de gangen van het UZA. Mijn uniform ligt nog thuis, want vandaag zorg ik niet voor patiënten, maar voor studenten. Als stagebegeleider volg ik alle studenten verpleegkunde van de Karel de Grote Hogeschool op die hier in het ziekenhuis stage lopen. Jaarlijks zijn dat tussen de zestig en zeventig studenten uit het tweede, derde en vierde jaar. Van de eerste tot de laatste stagedag ben ik er voor hen, als coach en ondersteuning.
Gemotiveerde mentor
Ik zet me heel graag in voor mijn studenten. Ze mogen me altijd bellen of een berichtje sturen als ze vragen of problemen hebben. Ik probeer altijd heel snel te antwoorden, ook wanneer ik zelf niet aan het werk ben. Als student ben ik zelf ooit op een stageplaats beland waar elke vorm van begeleiding ontbrak. Ik mocht niets vragen en moest alles zelf uitzoeken. Het was zo erg dat ik zelfs even overwogen heb om te stoppen met mijn opleiding. Die negatieve ervaring maakt dat ik zelf heel snel mentor ben geworden nadat ik afgestudeerd was, en vandaag bijzonder gemotiveerd ben om mijn studenten zo goed mogelijk bij te staan.
Vertrouwensband
Tijdens hun stage bezoek ik hen wekelijks op de werkvloer. Door zo nauw betrokken te zijn, durven studenten ook al sneller hun hart luchten als er iets is. Een moeilijk contact met een collega bijvoorbeeld, of een overlijden op de afdeling waarvan ze onder de indruk zijn, maar ook problemen thuis kunnen voor stress en lastige momenten zorgen. Ik moedig hen aan om erover te praten, en het is fijn om te merken dat ze dat ook echt doen. Aan die vertrouwensband hecht ik veel belang. Als ik dan van de school hoor dat de studenten vinden dat ik mijn job goed doe, kan me dat echt gelukkig maken.
Strenger durven zijn
Ik ben nu zes jaar stagebegeleider, en ook voor mij is het een leertraject geweest. In het begin was ik soms te ‘soft’. Een student buizen of aanspreken op ongepast gedrag vond ik moeilijk. Intussen ben ik assertiever geworden en durf ik strenger zijn, ook al vloeien er dan wel eens tranen bij de student in kwestie. Het is niet alleen voor henzelf, maar ook voor hun toekomstige collega’s belangrijk dat ze over de nodige competenties beschikken. Het is ook mijn verantwoordelijkheid om daar eerlijk over te zijn, en om een correcte beoordeling te geven.
Evalueren
Naast stagebegeleider werk ik zelf nog steeds als verpleegkundige. Van een vaste dienst ben ik een paar jaar geleden overgeschakeld naar de mobiele equipe. Nu heb ik meer controle over mijn eigen uurrooster, wat handig is in combinatie met mijn job als stagebegeleider. Dat ik op verschillende afdelingen sta, is ook een meerwaarde voor de studentenbegeleiding die ik doe. Ik ken veel collega’s en mentoren en weet uit eigen ervaring hoe de shiften op andere diensten verlopen. Er zijn diensten die goed gestructureerd zijn waar een student tegen het einde van zijn stage gerust een stuk van de gang kan overnemen. Op andere afdelingen zijn de shifts altijd zo druk dat dat bijna niet haalbaar is. Omdat ik zelf op die diensten sta, kan ik daar ook rekening mee houden bij het evalueren van een student.
Enorm veel voldoening
Als kind zei ik altijd dat ik leerkracht wilde worden. Ik ben aan een opleiding voor leerkracht lager onderwijs begonnen, maar al tijdens de eerste stages voelde ik dat het toch niets voor mij was. Maar kijk, uiteindelijk ben ik dan toch in het onderwijs beland. (lacht) De combinatie van patiënten en studenten is voor mij ideaal. Ik vind het ook fijn om mijn liefde voor het vak door te geven aan een nieuwe generatie verpleegkundigen. De studenten die ik vandaag begeleid, worden op een dag misschien collega’s. Tijdens hun stage zie ik ze groeien van onzekere studenten tot volwaardige collega’s. Dat geeft enorm veel voldoening.
