Bij een bewakingsagent stel je je niet meteen een zorgende persoon voor. Het verhaal van Robbe van Weymbergh (26) bewijst dat dat een vooroordeel is. Hij was eerst bewakingsagent in het Psychiatrisch Ziekenhuis Sint-Alexius in Grimbergen en studeert nu verpleegkunde.
‘Sommigen reageren verrast op mijn professionele achtergrond, maar dat stoere imago van bewakingsagenten klopt helemaal niet met de realiteit. Je probeert altijd om problemen via een gesprek op te lossen en je in te leven in de situatie van de ander. Juist op die manier kwam ik tot het besef dat ik een zorgzaam persoon ben. Ik kwam als bewakingsagent namelijk ook in contact met de patiënten van het ziekenhuis, ik praatte met de verpleegkundigen en zorgde voor begeleiding wanneer er agressie was. Soms volstond mijn aanwezigheid om de rust te bewaren.’
Van bewakingsagent tot begeleider
‘Toen ik na een wereldreis weer aan de slag wilde als bewakingsagent, kon ik in het woonzorgcentrum van de Sint-Alexius beginnen als begeleider. Ik mocht het ontbijt klaarzetten, deelnemen aan activiteiten, praten met de bewoners en de gewone zorgen geven. Op die manier raakte ik geboeid door de achterliggende pathologieën, de medicatie en zorgtrajecten. Ik wilde me daarin verdiepen zodat ik de patiënten beter zou kunnen helpen. Vandaar mijn beslissing om verpleegkunde te gaan studeren. Dat doe ik nu via Project 600, waardoor ik kan gaan studeren met behoud van mijn loon. Ik kan dus fulltime naar school gaan en alle lessen meevolgen. Tijdens de zomermaanden neem ik wel mijn job weer op.’
Project 600
‘Ik zit nu in het eerste jaar van mijn bachelor verpleegkunde aan Thomas More hogeschool in Mechelen. De studies bevallen mij heel goed: het is erg interessant om te zien hoe gevarieerd de jobinhoud van een verpleegkundige is. De opleiding is behoorlijk zwaar, maar mijn verwachtingen worden zeker ingelost. Door Project 600 heb ik trouwens de verplichting om altijd naar de les te gaan. Ik moet een aanwezigheidslijst aftekenen ter controle. Dat vind ik prima, want het helpt mij om volledig te focussen op mijn studies. Het studentenleven en doorzakken op café zegt mij trouwens niet veel. Ik wil in de eerste plaats mijn diploma halen.’
Psychiatrie
‘De psychiatrie schrikt veel mensen af, maar mij ligt het wel. Er zit altijd een bepaalde problematiek achter en je kunt mensen helpen om een moeilijke periode te boven te komen of te leven met hun psychische kwetsbaarheid. Of ik op langere termijn in de psychiatrie blijf werken, weet ik nog niet. Er zijn zoveel facetten aan de verpleegkunde dat ik ongetwijfeld iets anders kan ontdekken dat mij boeit. Dat is ook een van de grote troeven van de sector: je kunt als verpleegkundige alle kanten uit.’
Late roeping is een voordeel
‘Ik ben dus absoluut tevreden met mijn late roeping voor de verpleegkunde. Spijt van die uitgestelde keuze heb ik niet. Als jongere had ik niet de juiste mentaliteit en het doorzettingsvermogen om te studeren. Ik ben juist blij dat ik het op deze manier heb kunnen doen. Alles wat ik vroeger heb gedaan, heeft hiertoe geleid. Toen had ik ook nooit overwogen om voor de zorg te kiezen, terwijl het nu voor mij een droomjob is.’
Job is niet te onderschatten
‘Mijn leeftijd en ervaring zijn daarbij een meerwaarde, zowel bij mijn studies als tijdens de stages. Het zorgt ervoor dat ik sneller dingen oppik, dat ik communicatief sterker sta en sneller leerkansen benut. Ik besef ook beter het belang van de studies en van de lessen die we krijgen. Daarnaast weet ik al uit ervaring dat de zorg een zware sector is. Een job in de zorg is niet te onderschatten en houd je alleen vol als het een passie is. Als bewakingsagent heb ik alvast leren omgaan met mensen, samenwerken in een team, communiceren, omgaan met stress, observeren en problemen voorkomen. Allemaal nuttige vaardigheden die ik als verpleegkundige zeker kan inzetten. Ook met nachtdiensten ben ik al vertrouwd, en ik heb er geen moeite mee. Ik vind het juist een voordeel dat je door het ploegensysteem zicht krijgt op de volledige dag in de zorginstelling.’
