Zij-instromers: studente Joke

Deze reeks laat verpleegkundigen aan het woord die op latere leeftijd aan het beroep beginnen. Joke Hamels (40) zit in het derde jaar van de opleiding ‘Bachelor Verpleegkunde’ bij Campus Aalst van Hogeschool Odisee.  

Praktische en financiële drempels

‘Zestien jaar lang werkte ik als ergotherapeut, eerst in een ziekenhuis en daarna in de thuiszorg. Ik werd ook ingeschakeld door ziekenfondsen om mensen bijvoorbeeld informatie te geven rond valpreventie of hulpmiddelen, of om vorming te geven over gezondheidsthema’s. Zo leunde mijn job wel aan bij de gezondheidssector,  maar ik bleef op mijn honger zitten. Ik voelde dat ik niet op mijn plaats zat, maar praktisch en financieel was het niet handig om iets anders te gaan doen.’

Verlangen naar een team

‘Uiteindelijk heeft mijn lichaam in mijn plaats beslist: ik kreeg een burn-out. Ik heb toen de tijd genomen om alles op een rijtje te zetten. Zo besefte ik dat mijn burn-out te wijten was aan mijn perfectionisme, maar ook aan mijn gebrek aan professionele voldoening. Ik had het gevoel dat ik als ergotherapeut geen duidelijke plaats had in het gezondheidslandschap waardoor mijn taken niet helder afgebakend waren. Bovendien verlangde ik ernaar om deel uit te maken van een team.’

Voltijds studeren via VDAB

‘Nadat ik goed had nagedacht over wat ik echt wilde, besloot ik mijn vertrouwde werkomgeving achter te laten en de stap naar de verpleegkunde te wagen. Ik kan nu voltijds studeren dankzij een uitkering van de VDAB. Met die regeling ben ik heel blij, want de combinatie van de studies met een job lijkt me heel zwaar. Het is een pittige opleiding, met veel leerstof, papers en stages.

Als 40-jarige weer tussen jonge studenten zitten was in het begin wat raar, maar wende snel. Het contact is prima en er zijn ook anderen die wat ouder zijn. Soms heb ik het wel lastig met opnieuw in de rol van student zitten. Vroeger gaf ik advies, nu word ik zelf beoordeeld.’

Brede vorming

‘Als zij-instromer krijg ik snel vertrouwen van patiënten en collega’s. Ik ben door mijn levenswijsheid en professionele ervaring wat vlotter in de omgang met hen. De dynamiek is anders, minder onwennig dan bij achttienjarigen die stage lopen. Ik heb bovendien bewust gekozen voor deze studierichting: ik weet waarom ik het doe en welke voor- en nadelen erbij horen.

Over de opleiding ben ik heel enthousiast. De opleiding verpleegkunde is hervormd, waardoor je nu niet langer een specialisatie moet kiezen maar een brede vorming krijgt. Zo kom je in contact met allerlei verschillende afdelingen en patiënten en met diverse taken. Wat ik na mijn afstuderen precies ga doen, weet ik nog niet. Tijdens het vierde jaar zal ik daar beter zicht op krijgen.’

Blijven groeien en evolueren

‘In ieder geval zijn mijn verwachtingen over de verpleegkunde nu al ingelost. Het contact met patiënten is anders dan in de ergotherapie. Het is intensiever en het geeft me meer voldoening doordat ik vind dat ik meer voor de patiënt kan betekenen. Ik geniet ook van het teamgevoel en van het kunnen blijven groeien en evolueren. Natuurlijk is het ook een lastige job met onregelmatige uren, maar als je je werk graag doet maakt dat veel goed en kun je dat relativeren.’

Ervaring van vorige job

‘Dus ja, ik had liefst wat sneller de professionele weg gekozen die voor mij het beste was. Tegelijk neem ik uit mijn vorige job heel wat waardevolle ervaring mee. De omgang met patiënten en collega’s bijvoorbeeld, maar ook tips en informatie die ik aan de patiënten kan geven. Zo zie je maar dat alles een meerwaarde heeft. Zelfs mijn burn-out, want zo heb ik mijn valkuilen leren kennen.’