Palliatief verpleegkundige Margriet Knip koos pas na haar vijftigste voor het vak. Voordien was ze actief als communicatietrainer. Deze unieke achtergrond levert haar interessante inzichten op, waarover ze graag blogt voor Nursing Vlaanderen. We maken alvast even kennis.
Waarom wil je graag bloggen voor Nursing Vlaanderen?
‘Ooit heeft een boek over de palliatieve zorg me zodanig geraakt, dat het er mee toe heeft bijgedragen dat ik vandaag dit beroep uitvoer. Ervaringen van anderen kunnen inspirerend zijn als ze geschreven worden vanuit het hart.
Ik schrijf al regelmatig kleine verhaaltjes voor mezelf over dingen die me raken, die me doen nadenken. Door ze te delen hoop ik dat anderen hier ook een graantje positivisme uit kunnen oppikken. En zich misschien wel geïnspireerd of aangesproken voelen.’
Van communicatietrainer naar verpleegkundige: vanwaar die ommezwaai?
‘Hoewel ik heel mensgericht kon werken, voelde ik als trainer bepaalde frustraties. Het ging er naar mijn gevoel soms iets te commercieel aan toe. Of dan moest ik mensen trainen die door hun baas waren gestuurd, maar zelf niet gemotiveerd waren.
En ik miste ook een diepere dimensie en zingeving. Zo’n typische 50+ reflectie die ik vaak tegen kwam bij mijn uitgebrande coachees als loopbaancoach. Best wel confronterend.
Alle elementen die ik miste, vind ik vandaag terug als verpleegkundige op de palliatieve afdeling: warmte, liefde, open communicatie, humor, diepgang, rust; en ga zo maar door.’
Welke kennis en inzichten uit je trainerrol komen je vandaag het meeste van pas?
‘Zonder twijfel het “open vragen stellen en actief luisteren”. Patiënten en hun naasten zeggen niet altijd wat ze denken, uit angst of schroom. Toch is het belangrijk om hun onuitgesproken woorden te begrijpen. Luisteren met je oren én je ogen en onbevooroordeeld een gesprek ingaan, is dus een onbetaalbare kwaliteit als verpleegkundige.’
Wat heb je intussen geleerd in je nieuwe vak?
‘Als eerder dynamisch persoon heb ik vooral te leren dat alles op een palliatieve eenheid verloopt in rust. Bij alle taken wordt er de tijd genomen en die traagheid verplicht mij om op de rem te staan.
Natuurlijk zijn verder ook alle verpleegkundige technieken voor mij relatief nieuw. Ook daar heb ik nog veel in bij te leren. Mijn collega’s hebben hiervoor gelukkig alle begrip en geduld.’
Wat is jouw advies voor startende verpleegkundigen?
‘Leg de lat niet té hoog voor jezelf. Sta jezelf toe om dingen niet te weten zonder dat je je dom voelt. Iedere collega heeft in diezelfde schoenen gestaan en heeft moeten leren om de theorie in de praktijk te brengen.
En ook nog dit: laat je niet meeslepen door gedemotiveerde collega’s in hun negativisme. Jij weet waarom je dit vak koos en waarom je zo verdomd hard hebt gewerkt om er te komen. Het is een prachtberoep, op voorwaarde dat je er zelf ook iets moois van wilt maken.’