Verpleegkunde is meer dan enkel zorg. Soms is ‘er zijn’ voor de patiënt minstens zo belangrijk, ervaart Tineke.
Terwijl ik de actieve tillift vastzet, doorbreekt ze haar stilzwijgen. ‘Ik heb Thuis niet kunnen uitkijken’, mompelt ze. De pruillip en de somberdere toon spreken boekdelen. Intussen klik ik de fixatiegordel open, en plaats ik het tilliftkussen achter haar.
Ik stel wat bijvragen. ‘Kan je niet uitgesteld kijken?’ ‘Is er de dag erna een herhaling die je kan bekijken?’ Ondertussen duw ik de tillift naar de toiletstoel en laat ik haar zakken. Ik rol haar naar het toilet, de open toiletstoel schuif ik dan over het toilet, en vervolgens geef ik haar wat privacy.
Ik ken de patiënte al iets beter, en ik vermoed dat er meer aan de hand is. Mijn gedachtengang wordt onderbroken, want ze roept me dat het oké is, en ik haal haar terug naar de warme living. Terwijl ik haar staartje losmaak, haar help met de nachtkledij en haar benen insmeer met hydraterende crème, praten we verder.
In plaats van mijn collega instinctief te verdedigen, luister ik naar mijn patiënte. Ik blijf doorvragen, want ik weet gewoon dat hier meer achter zit. En wat blijkt?
Mevrouw leeft al 25 jaar met een chronische ziekte. De laatste jaren is ze fel achteruitgegaan. Van stok naar rolstoel, van gewone rolstoel naar elektrische rolstoel.