Verpleegkunde is meer dan enkel zorg. Soms is ‘er zijn’ voor de patiënt minstens zo belangrijk, ervaart Tineke.
Terwijl ik de actieve tillift vastzet, doorbreekt ze haar stilzwijgen. ‘Ik heb Thuis niet kunnen uitkijken’, mompelt ze. De pruillip en de somberdere toon spreken boekdelen. Intussen klik ik de fixatiegordel open, en plaats ik het tilliftkussen achter haar.
Ik stel wat bijvragen. ‘Kan je niet uitgesteld kijken?’ ‘Is er de dag erna een herhaling die je kan bekijken?’ Ondertussen duw ik de tillift naar de toiletstoel en laat ik haar zakken. Ik rol haar naar het toilet, de open toiletstoel schuif ik dan over het toilet, en vervolgens geef ik haar wat privacy.
Ik ken de patiënte al iets beter, en ik vermoed dat er meer aan de hand is. Mijn gedachtengang wordt onderbroken, want ze roept me dat het oké is, en ik haal haar terug naar de warme living. Terwijl ik haar staartje losmaak, haar help met de nachtkledij en haar benen insmeer met hydraterende crème, praten we verder.
In plaats van mijn collega instinctief te verdedigen, luister ik naar mijn patiënte. Ik blijf doorvragen, want ik weet gewoon dat hier meer achter zit. En wat blijkt?
Mevrouw leeft al 25 jaar met een chronische ziekte. De laatste jaren is ze fel achteruitgegaan. Van stok naar rolstoel, van gewone rolstoel naar elektrische rolstoel.
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Haar verhaal gaat eigenlijk over machteloosheid: ten opzichte van haar lichaam, haar onafhankelijkheid en zelfstandigheid. Vooral die laatste wordt steeds beperkter als gevolg van haar diagnose.
Haar favoriete serie niet kunnen uitkijken is de zoveelste confrontatie. Ze kan ons niet wegsturen, want dan zit ze daar eeuwig in haar stoel in plaats van ‘s nachts in haar bed. Tegelijkertijd wil ze nog steeds graag zelf over dingen kunnen beslissen, zoals een volledige aflevering kunnen kijken van een programma dat ze dagelijks volgt.
Ze heeft het gevoel dat haar menswaardigheid in het gedrang komt en staat machteloos. Dat maakt haar ontzettend boos.
Als verpleegkundige heb ik misschien wel mijn expertise, maar ik weet niet wat de patiënte voelt en heeft meegemaakt. Soms bestaat ons vak dus uit gewoon luisteren en doorvragen. En die oplossingen dan, die we zo graag bedenken? Die worden vaak niet eens van ons verwacht.
