Palliatief verpleegkundige Margriet heeft een nieuwe patiënte. Ze ziet hoe haar echtgenoot zichzelf vergeet bij het ondersteunen van zijn vrouw, en drukt hem op het hart om ook goed voor zichzelf te zorgen.
Illustratie: Maureen Wattenbergh
Het grootste probleem is liefde. Dat klinkt vast vreemd in de oren, maar wanneer bij een patiënt de laatste dagen geteld zijn, drukt het mooiste op aarde soms heel zwaar op de schouders van de geliefde.
Zo ook bij Maurice*, trouwe echtgenoot sinds 67 jaar van Elise*. Elise die bij ons op de palliatieve afdeling kwam ‘omdat het thuis niet meer ging’.
‘Een zeer verstandig besluit’, zeggen de huisarts en de thuisverpleging. Het werd te gevaarlijk voor Elise om zich te laten tillen en keren door Maurice. Ook voor Maurice werd het, naar horen zeggen, te zwaar om dag en nacht alert te zijn en zijn liefste fysiek en moreel te ondersteunen bij haar steeds frequentere aanvallen van benauwdheid.
Hij besteedde volgens de huisarts en de thuisverpleging meer tijd en aandacht aan haar dan aan zichzelf. Dat was te zien aan zijn slordige kleding, zijn ingevallen wangen, zijn ongeschoren kin en zijn algemene vermoeide uitstraling. ‘Je hebt geen leven meer op deze manier’, werd hem troostend toegestopt.
En nu is ze bij ons, in een veilige en comfortabele omgeving. Maurice kan met minder stress de hele dag naast haar zitten, wij doen de rest van de zorg. Wij zorgen er ook voor dat hij drie keer per dag met haar kan eten. Na het middageten dutten ze samen. Zij op de comfortabele alternating matras, hij in de relaxzetel. Hand in hand. En ’s avonds kan hij op zijn twee oren slapen, want wij waken over Elise. Toch?