Palliatief verpleegkundige Margriet heeft een nieuwe patiënte. Ze ziet hoe haar echtgenoot zichzelf vergeet bij het ondersteunen van zijn vrouw, en drukt hem op het hart om ook goed voor zichzelf te zorgen.
Illustratie: Maureen Wattenbergh
Het grootste probleem is liefde. Dat klinkt vast vreemd in de oren, maar wanneer bij een patiënt de laatste dagen geteld zijn, drukt het mooiste op aarde soms heel zwaar op de schouders van de geliefde.
Zo ook bij Maurice*, trouwe echtgenoot sinds 67 jaar van Elise*. Elise die bij ons op de palliatieve afdeling kwam ‘omdat het thuis niet meer ging’.
‘Een zeer verstandig besluit’, zeggen de huisarts en de thuisverpleging. Het werd te gevaarlijk voor Elise om zich te laten tillen en keren door Maurice. Ook voor Maurice werd het, naar horen zeggen, te zwaar om dag en nacht alert te zijn en zijn liefste fysiek en moreel te ondersteunen bij haar steeds frequentere aanvallen van benauwdheid.
Hij besteedde volgens de huisarts en de thuisverpleging meer tijd en aandacht aan haar dan aan zichzelf. Dat was te zien aan zijn slordige kleding, zijn ingevallen wangen, zijn ongeschoren kin en zijn algemene vermoeide uitstraling. ‘Je hebt geen leven meer op deze manier’, werd hem troostend toegestopt.
En nu is ze bij ons, in een veilige en comfortabele omgeving. Maurice kan met minder stress de hele dag naast haar zitten, wij doen de rest van de zorg. Wij zorgen er ook voor dat hij drie keer per dag met haar kan eten. Na het middageten dutten ze samen. Zij op de comfortabele alternating matras, hij in de relaxzetel. Hand in hand. En ’s avonds kan hij op zijn twee oren slapen, want wij waken over Elise. Toch?
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Maar Maurice slaapt niet. Alle goedbedoelde beslissingen hebben ertoe geleid dat hij thuis alleen nog de klok hoort tikken. En niet meer, zoals vroeger, haar hart naast hem in bed. Hij staat elke dag al vroeg voor onze deur. Té vroeg volgens de regeltjes van het ziekenhuis, maar dat telt nu even niet. Wat wel telt zijn de uren die hij bij haar kan zijn.
We proberen hem ervan te overtuigen dat zelfzorg écht nodig is voor hem, om op de been te blijven. Ook Elise draagt haar steentje bij. Ze verzekert hem ervan dat ze heel goed slaapt en zich veilig voelt. ‘Maak je geen zorgen, morgen ben ik er heus nog wel’, zegt ze dan lachend. Het mag niet baten.
Samen met de arts ga ik in gesprek met het echtpaar, om te zien hoe we Maurice tot rede kunnen brengen. Het duurt niet lang. Maurice opent het gesprek met zijn heldere vraag. ‘Dokter, mijn vrouw gaat toch binnenkort sterven?’ De arts kan niet anders dan bevestigend antwoorden en herhalen wat het echtpaar al wist sinds enige tijd.
Maurice sluit na de uitleg van de arts direct het gesprek af. Zelfverzekerd en vastbesloten klinkt het: ‘Als jouw dagen geteld zijn, telt er voor mij niks anders meer dan ze samen met jou te tellen.’
We verplaatsen Elise naar een grotere kamer en installeren een logeerbed naast het hare. Elke nacht tikken er nu twee hartjes vertrouwd naast elkaar. En verder zien we wel.
Lees ook de vorige blog van Margriet: ‘In gedachten beloof ik haar dat ik alles bij elkaar zal liegen als het haar gelukkig maakt’.
