In de redactieraad van Nursing Vlaanderen zitten diverse verpleegkundigen en studenten verpleegkunde. Deze keer stellen we Kathleen Merckx, thuisverpleegkundige in de regio Stekene, aan je voor.
Kathleen (43) is thuisverpleegkundige in Stekene, stagementor voor aankomende verpleegkundigen, mama van Linde (6) en plusmama van Anouk (14). Daarnaast zetelt ze in onze redactionele adviesraad en kun je over haar ervaringen in de thuiszorg lezen in haar blogs op Nursing. Tijd om deze duizendpoot wat beter te leren kennen.
Hoe ziet je job er precies uit?
‘Ik ben contactverpleegkundige: ik vervang collega’s met een vaste wijkronde wanneer zij belet zijn. Er zijn drie rondes die ik regelmatig overneem. Zo krijgen onze patiënten toch een vertrouwd gezicht, zelfs wanneer hun ‘vaste’ verpleegkundige er niet is. Patiënten die langdurige zorg krijgen, bezoeken we in de voormiddag, de kortlopende zorgen zijn voor de namiddag.’
Waarom heb je voor een baan in de verpleegkunde gekozen?
‘Tijdens mijn kinderjaren woonde mijn grootmoeder bij ons in en toen kwam de thuisverpleging drie keer per dag langs. Ik zat mee op het bed van mijn grootmoeder te vertellen wat ze als volgende stap moesten doen. Arme verpleegkundige. (lacht) Het is met de paplepel ingegeven en niemand was verrast toen ik voor verpleegkunde koos en de specialisatie geriatrie in het bijzonder.‘
Toch werk je vandaag niet als geriatrisch verpleegkundige, hoe komt dat?
‘Ik heb een tijdje in een rusthuis gewerkt, en op een afdeling geriatrie. Uiteindelijk merkte ik dat ik houd van de zelfstandigheid, de mogelijkheid om zelf accenten te leggen en de continuïteit in de thuisverpleging. ’
Daarnaast ben je stagementor. Een bewuste keuze?
‘Het houdt je scherp. Ik werk ook graag met de jongere generatie. Al moet ik nuanceren dat ik steeds vaker studenten krijg die eerder al een andere carrière hadden en nu de omslag maken. Zij brengen een maturiteit mee die ik wel kan waarderen. De generatiestudenten zijn veel mondiger dan vroeger. Ik merk ook dat ze bijna allemaal onmiddellijk willen doorgroeien naar hoge functies en denken dat ze alles weten zodra ze de schoolbanken verlaten hebben. Praktijkervaring opdoen, meedraaien in een team, kennis en vaardigheden bijscholen, dat lijken soms stappen die ze willen overslaan. Ik merk ook dat ze het moeilijker hebben met het echte werkregime. Wij werken weekenden en feestdagen, we weten wanneer onze dag begint en niet per se wanneer die erop zit. In hun stageperiode wordt dat erg beperkt, maar als ze dan eens een weekend ingeschakeld worden, zetten ze grote ogen op.’