Talent Leen: ‘Mijn werk bij het improvisatietheater en als verpleegkundige versterken elkaar’

Hoe kom je tot de combinatie van improvisatietheater en verpleegkunde?

‘Ik werk al meer dan twintig jaar als speler en trainer bij TIM theater / Inspinazie. Na al die tijd kreeg ik zin om iets nieuws te leren waarmee ik iets essentieels zou kunnen betekenen voor anderen. Zo koos ik voor een studie verpleegkunde. Ik denk dat ik die ingrijpende stap heb durven zetten dankzij mijn ervaring in het improvisatietheater: ook daar moet je je in het onbekende durven gooien. Ik ben dus vol vertrouwen als veertiger weer gaan studeren en haalde mijn bachelor in juni 2022.’

Dan is je agenda nu wel erg vol?

‘Inderdaad, want ik werk intussen als verpleegkundige op de eenheid voor psychiatrische spoedinterventie in Gasthuisberg. Tijdens mijn stages merkte ik al dat het werk in de verpleging moeilijk te combineren was met mijn theateractiviteiten. Bovendien heb ik afwisseling nodig en hou ik ervan dat mijn agenda er elke week anders uitziet. Daarom werk ik nu deeltijds, zodat ik het allebei kan blijven doen. Die afwisseling voedt mij.’

Bevalt je nieuwe job, en kon je makkelijk wennen aan je nieuwe werkomgeving?

‘Eerlijk gezegd vreesde ik vooraf dat ik moeite zou hebben met de hiërarchische organisatie en de eerder logge structuur van een ziekenhuis. Ik was al zo lang zelfstandige, waarbij ik alles zelf kon bepalen. Maar op de psychiatrische spoedinterventie hebben we slechts zes bedden, waardoor de organisatie toch anders loopt dan op grotere afdelingen. Ik werk alleen of samen met een collega in een multidisciplinair team met een psychiater, een arts-specialist in opleiding en een psycholoog. Die aanpak bevalt mij erg, en inhoudelijk vind ik het werk ook zeer boeiend. Het is enorm afwisselend want het gaat om acute situaties, vaak met alcohol, drugs of medicatie als trigger. De patiënten blijven niet langer dan vijf dagen, maar toch kun je iets voor hen betekenen.’

Je krijgt dus wel met zware crisissituaties te maken?

‘Dat klopt, maar ik heb voorlopig geen moeite met de context van acute psychiatrie. Nochtans zijn het soms schrijnende situaties zoals suïcidepogingen, automutilatie en psychoses. Tijdens het werk zelf ben ik heel gefocust, maar ik neem het niet mee naar huis. Ik besef goed dat ik alleen in het hier en nu iets goeds kan proberen te doen, en dat ik het daarna moet kunnen loslaten. Niet altijd gemakkelijk, want sommige patiënten komen dikwijls terug. Mijn doel is dan om op dat moment een veilige haven voor hen te zijn, ook al komen ze daarna in een nieuwe storm terecht.’

Helpt je achtergrond in het improvisatietheater om met die situaties om te gaan?

‘Daarvan ben ik overtuigd. In het improvisatietheater speel je zonder scenario. Er is niets op voorhand afgesproken en je hebt geen tijd om na te denken, dus je moet voortgaan op je impulsen. Daarbij is het belangrijk dat je aandachtig kijkt en luistert, en dat je ingaat op suggesties zonder te blokkeren. 

Ook het onvoorspelbare in mijn werk als verpleegkundige geeft mij geen stress. De patiënten zelf zijn onvoorspelbaar, maar ook de werkdagen. Verpleegkundige taken, motiverende gespreksvoering en trajectbesprekingen met patiënten, multidisciplinair overleg met psychiater en psycholoog, binnen- en buitenlijnen beantwoorden, nieuwe opnames, onverwachte ontslagvragen, overleggen met de arts van wacht… Elke shift is anders. Mijn ervaring uit het improvisatietheater is dan ook heel bruikbaar in mijn werk. Omgekeerd kan ik ook dingen uit mijn job gebruiken in het theater. Zo kan ik tijdens voorstellingen voor ziekenhuispersoneel beter inspelen op typische situaties waarmee ik intussen zelf vertrouwd ben.’