Brechje Buskens werkt als justitieel verpleegkundige in de gevangenis van Brugge. In haar eerste Nursing-blog vertelt ze over Lars, de achttienjarige jongen voor wie in de psychiatrie geen plaats was en die voor een nacht bij haar terechtkwam.
Illustratie: Maureen Wattenbergh
‘En wat is er nu anders in de bak als in het ziekenhuis?’ Een vraag die me vaak gesteld wordt. Soms moeilijk om op te antwoorden omdat de bak voor mij normaal geworden is.
Het grootste verschil is dat ik met patiënten werk die niet in de gevangenis willen zijn. Patiënten in het ziekenhuis of het woonzorgcentrum willen veelal wél op die plaats zijn omdat ze weten dat het goed voor hen is.
Daardoor zijn mijn patiënten weleens tegendraadser of uitdagender.
Ik zie de achttienjarige jongeman nog voor me, heel mager, verstopt achter lange blonde haren. Wat ik telefonisch doorkreeg van politie was dat hij vaker psychotische episodes heeft en op straat was opgepakt omdat hij mensen lastigviel. Hij mocht eigenlijk naar een gespecialiseerde afdeling in de psychiatrie, maar er was die avond geen plaats.
Lars* benoemt diezelfde avond in het gesprek met de huisarts dat hij autisme heeft. Elke gedetineerde moet binnen de 24 uur na binnenkomst door een aan de gevangenis verbonden huisarts worden gezien. In de meeste gevangenissen is er een verpleegkundige aanwezig bij dit gesprek – dat ben ik dus in dit geval. Tijdens het consult merken we verschillende kleine ronde brandwonden op over zijn hele lichaam. Hij vertelt dat hij kalm wordt van zijn sigaretten uit te drukken op zijn huid.
Mijn collega en de huisarts willen hem meteen verzorgen en beginnen de wondjes te inspecteren en te behandelen. Ik houd me wat op de achtergrond, want ik merk aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij het helemaal niet fijn vindt om aangeraakt te worden. We geven hem ook een medicatiebakje mee met zijn ochtendmedicatie, om meer te nemen naar zijn cel. Hij bedankt ons voor de zorgen en verlaat de consultatieruimte. Hij zegt dat hij hoopt dat de nacht snel voorbij is en dat hij naar de psychiatrie mag.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Zodra hij de deur van het kabinet uit is, bel ik naar de penitentiar assistent, het hoofd bewaking zeg maar. Ik geef door dat Lars onder verhoogd toezicht moet worden geplaatst, want dat ik vrees voor automutilatie of een suïcidepoging. Mijn intuïtie liet me daarin nog nooit in de steek. Maar het is al te laat. Terwijl Lars naar zijn cel loopt, hoor ik in de gang zijn medicatiebakje vallen en zie door het raam van het kabinet twee voeten naar beneden vallen. Lars sprong over het balustrade van de overloop.
Lars was van de eerste etage naar beneden gesprongen. Zijn val was gebroken door een bewakingsagent die hem zag springen en hem uit de lucht probeerde te grijpen. Meteen zitten er zes grote bewakingsagenten bovenop hem om hem te boeien. Ik snel er naartoe met mijn MUG-tas om te kijken of er hulp nodig is.
Lars ligt te snikken op de grond. Meer dan een hematoom heeft hij gelukkig niet. Wanneer ik vraag waarom hij naar beneden sprong, zegt hij dat hij wilde springen om zijn been te breken, zodat hij naar het ziekenhuis kon en niet in de gevangenis hoefde te blijven. Helaas voor Lars moest hij nu in plaats van naar een gewone cel naar een naar het cachot. Dit is een isoleercel die zowel als straf als ter veiligheid van de gedetineerde wordt gebruikt, waar de lichten 24 op 24 uur branden en geen privacy is. De volgende dag mocht hij naar een psychiatrisch ziekenhuis voor zijn gedwongen opname.
Die nacht sliep ik slecht. Die voeten zien passeren, dat achttienjarige jarige kind zien huilen, een gedwongen opname in de gevangenis omdat er elders geen plaats is… De verschillen tussen de gevangenis en een ziekenhuis zijn niet altijd makkelijk te specifiëren, maar sommige verhalen zeggen genoeg.
*gefingeerde naam
