Lina Fierens is verpleegkundige op de afdeling neurochirurgie en traumachirurgie in het UZA. Ze is lid van de redactieadviesraad van Nursing Vlaanderen. In deze gastblog geeft ze ons een inkijkje in haar werk.
Of hij misschien een kommetje water mocht hebben?
Onlangs sprak een patiënt me aan met deze vraag. De man deed thuis altijd een uitgebreide baardverzorging, en wilde dat ook graag in zijn ziekenhuisbed kunnen doen. Ik gaf hem een badje met water en een spiegeltje. Het kostte me amper een minuut werk, maar die man was er zo blij mee.
Kleine dingen kunnen een groot verschil voor iemand maken
Dat besef ik heel goed. Goede zorg gaat niet alleen over fysieke verzorging, maar over het algemene welzijn van de patiënt. Een familielid vragen om iets lekkers mee te nemen voor hun dierbare, waarvan je weet dat hij of zij het graag zou eten. Een patiënt na weken voor het eerst terug in de douche kunnen zetten, de kamer versieren wanneer iemand jarig is,… Het zijn dat soort dingen waar je mensen gelukkig mee maakt.
De patiënten op onze afdeling hebben een hoge zorgzwaarte
Ze hebben op korte tijd veel meegemaakt, en daarin proberen wij hen, als verpleegkundigen, te begeleiden. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar ik probeer wél elke dag even stil te staan bij de vraag: wat heb ik vandaag gedaan dat toch een klein verschil heeft betekend voor iemand? We zijn altijd heel streng voor onszelf. Soms mogen we best wat milder zijn. Ik geloof oprecht dat elke verpleegkundige zijn uiterste best doet, en dat onze patiënten dat ook weten, ook al zijn er soms zaken die door tijdsgebrek niet gerealiseerd kunnen worden.
Wat is goede zorg? Het is een vraag waar ik graag over nadenk
Al tijdens mijn opleiding had ik een bijzondere interesse in ethiek. Toen het UZA vroeg of ik in het ethisch comité wilde zetelen, heb ik dan ook meteen ja gezegd. Intussen engageer ik me ook in de council pijn, palliatieve zorg en ethiek. In deze raad, die maandelijks samen komt, zitten zes verpleegkundigen uit verschillende vakgebieden binnen het ziekenhuis. Als lid van deze council ben ik een aanspreekpunt voor referentieverpleegkundigen. Samen proberen we aan te voelen wat er leeft op de werkvloer. Waar lopen verpleegkundigen tegenaan? Welke bekommernissen zijn er, waar is er nood aan?
De volgende vraag is dan: wat kunnen we doen of veranderen?
Soms komen daar heel concrete initiatieven uit, zoals een waakkast die ziekenhuisbreed beschikbaar is. In deze kast – een idee van collega Iny Leirs – zitten allerlei zaken die palliatieve patiënten en hun omgeving kunnen ondersteunen in die laatste moeilijke dagen, zoals relevante kinderboekjes en praktische tips, maar ook dekentjes, kaarsen of massageolie. Op die manier hopen we zoveel mogelijk tegemoet te komen aan de individuele noden van de naasten van patiënten.
Als adviesraad organiseren we ook bijscholingen
Vier keer per jaar voorzien we een opleidingsmoment voor referentieverpleegkundigen met aandacht voor een bepaald topic. We geven educatie, maar maken ook tijd om even met elkaar te praten en samen iets te eten. Zo krijg je nog meer voeling met eventuele pijnpunten en verbeterpunten op de werkvloer.
Mijn werk voor de council neem ik er graag bij, want ik houd wel van een extra uitdaging
Ik ben nieuwsgierig en leer graag bij, en dat is precies wat ik hier kan doen. Onlangs heb ik voor het eerst zelf een opleiding georganiseerd voor collega’s, wat ik nog nooit eerder gedaan had. Ik krijg én grijp kansen. Dat doet me niet alleen groeien als verpleegkundige, maar ook als mens.
Ik haal er veel voldoening uit om betrokken te worden
Bij beslissingen die een invloed hebben op ons werk, mijn werkomgeving en de kwaliteit van de zorg die we bieden. Het UZA draagt verpleegkundig zeggenschap hoog in het vaandel, en daar kan ik alleen maar blij om zijn. We zijn als verpleegkundigen niet zomaar ‘het hulpje van de dokter’. We zijn hoogopgeleid en goed getraind. We denken kritisch na en zoeken naar opportuniteiten om onze patiënten de beste zorg te kunnen geven. Het is fijn om dat af en toe te kunnen benadrukken. In Amerika lopen verpleegkundigen in hun uniform over straat. Ze zijn trots op hun beroep. Dat mogen wij hier gerust ook wat meer zijn!
