Brechje Buskens (30) werkt als verpleegkundige in de gevangenis van Brugge. Het contrast kan niet groter zijn met haar thuisbasis, waar de weilanden, een heleboel dieren en haar man en dochtertje op haar wachten. Via haar blogs neemt ze ons in haar bijzondere leefwereld.
Wanneer wist je dat je verpleegkundige wilde worden?
‘Mijn interesse gaat uit naar mensen als een totaalpakket. Aanvankelijk wilde ik de dierenzorg in, vooral dan om die in te zetten in therapie voor mensen. Toen ik allergisch bleek te zijn, was verpleegkunde met een bijkomende focus op psychiatrie een alternatief dat helemaal bij me paste.’
Je werkt nu in de gevangenis van Brugge. Hoe kom je hier terecht?
‘Tijdens mijn studies heb ik stages gelopen in de ziekenhuizen. Ik vond het vervelend dat het vaak bandwerk is waarbij patiënten als nummertjes worden afgewerkt. Je bouwt niets op, het is eerder afvinken. De gevangenis sprak me aan omdat je daar met een langdurige populatie werkt met wie je een band kunt opbouwen. Ik vind het zinvol werk, waarbij ik iedereen de kans gun om mee te draaien in de maatschappij.’
Kon je makkelijk aan de slag?
‘Ik heb gesolliciteerd op de dag van mijn diploma-uitreiking en toen ik thuiskwam, zat er al een mail in mijn inbox dat ik kon starten. Het werkt hier natuurlijk anders dan in de gewone wereld. Ik ben een ambtenaar, wat wil zeggen dat ik ook selectieproeven bij Selor moest afleggen en stage moest lopen om vast benoemd te worden.’
Hoe verschilt wat jij doet van het werk van een ‘gewone’ ziekenhuisverpleegkundige?
‘Het ziekenhuis heeft een medisch centrum. Ik beschrijf het vaak als een afdeling met bedden en kamers, maar met heel zware deuren. We kunnen veel disciplines aan: van materniteit en orthopedie tot oncologie en geriatrie. Eigenlijk kunnen we voor elke afdeling wel opnames doen, behalve beademing.
Het fysieke verzorgen is natuurlijk een groot onderdeel van mijn job, maar ik zie ook mens in al zijn facetten. Psychologische factoren hebben zo’n impact op ons welbevinden. Iedere verpleegkundige heeft z’n eigen specialiteit. Mijn collega die uit een woonzorgcentrum komt, heeft veel ervaring met een tillift. Ikzelf spring bij psychiatrische consulten bij.’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Zijn ook de patiënten anders?
‘Puur medisch gezien niet per definitie. Maar het zijn wel onwillige patiënten die niet naar je komen uit vrije keuze. We proberen binnen onze mogelijkheden veel te bieden, maar wij hebben soms ook gebrek aan plaats, mankracht en materiaal.
Ik kreeg laatst bijvoorbeeld een patiënt die op bevel van de onderzoeksrechter in het medisch centrum geplaatst was. Die man had geweld gepleegd in een acute psychose en had al een paar dagen in een cel gezeten. Hij werd met zware politiebegeleiding bij ons afgezet. Maar wij hadden geen enkele achtergrondinformatie, en doordat het weekend was, was er geen huisarts en geen psychiater beschikbaar. Dan schiet je tegen wil en dank tekort. Het enige dat we dan kunnen doen is die persoon en onszelf veilig houden.’
Hebben jullie ook last van een personeelstekort?
‘In 2018 is het aantal personeelsleden dat op onze afdeling werkt van overheidswege verlaagd, terwijl het water al aan onze lippen stond. De werkdruk is hoog en iedereen is moe. Ik hoop dat onze overheid wakker schiet en daar verandering in brengt. Een systeem zoals CoZo (het digitale zorgplatform, red.) zou ook al soelaas brengen. Dan kun je overleggen met huisartsen en experts. Nu werken we soms blind omdat we te weinig informatie hebben en enkel met andere gevangenissen kunnen linken.’
Moet je een bijzondere persoonlijkheid hebben om deze job te kunnen doen?
‘Je moet stevig in je schoenen staan, dat is zeker. Er wordt hier regelmatig gescholden, dat moet je van je af kunnen schudden. Daarnaast moet je je de zorg kunnen aantrekken maar ook loslaten. Er zijn veel problemen die je empathisch kunt benaderen, maar je mag ze niet mee naar huis nemen. Mijn thuisomgeving baadt in rust. Ik woon samen met mijn man en dochtertje van elf maanden op het platteland. Heerlijk te midden in de velden, met paarden en een heleboel andere dieren – ze leven buitenshuis, zodat mijn allergie beperkt blijft. Dat houdt me goed in balans.
Mijn eigen ingesteldheid is kritisch, maar optimistisch. De zorg die we kunnen bieden is soms niet de perfecte zorg zoals in de buitenwereld, maar we bereiken toch mooie resultaten en we kunnen alleen maar verbeteren. Ik heb in alle geval mijn hart verloren aan de gevangenis, ik zie me dit de rest van mijn leven met veel enthousiasme doen.’
Wil je meer weten over het werk van Brechje? Lees de eerste blog van Brechje hier: ‘Ik bel het hoofd bewaking en zeg dat ik vrees voor automutilatie of een suïcidepoging’.
