Overlijdensberichten ontvangen: het maakt deel uit van de job van palliatief verpleegkundige en voormalige communicatietrainer Margriet. Maar van één bepaald bericht schrikt ze…
Illustratie: Maureen Wattenbergh
Op onze palliatieve eenheid is er een speciale plek waar we alle overlijdensberichten ophangen die we ontvangen van families wier dierbaren wij hebben bijgestaan in de laatste levensmomenten.
Momenten van heel korte duur, enkele uren of dagen, maar gelukkig soms ook enkele weken of maanden. Met deze laatste patiënten ontstaan er dan vaak diepere banden. Je deelt letterlijk lief en leed met hen. We krijgen zo de tijd om nog meer de mens te ontdekken, die verlegen schuilt achter de verschrikkelijke ziekte die zich op de voorgrond heeft gepositioneerd.
Na het overlijden van een patiënt krijgen we regelmatig allerlei attenties van de familie. Dozen chocolade of koekjes en hartverwarmende brieven met bedankjes voor wat we deden voor hun dierbare. Ook ontvangen we daarbij het officiële overlijdensbericht. Een kaart met pakkende én aan de overleden persoon plakkende woorden, gedecoreerd met een mooie foto. Naar maar waar: heel vaak herkennen wij de persoon op de foto niet omdat diegene voor zijn komst naar ons een soort gedaanteverandering heeft ondergaan als gevolg van ziekte.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Deze berichten zijn dan een leidraad om onder collega’s nog eens na te praten over deze persoon. Een van de stapjes van onze rouwverwerking en tevens een bijdrage aan ons leerproces, omdat iedere periode met een patiënt ons iets kan leren.
Na een vrij weekend loop ik de verpleegpost binnen en routinematig pak ik een mij onbekende kaart van het bord. Ik schrik, ik herken duidelijk onze patiënt van kamer acht; Maar… afgelopen vrijdag zat hij nog vrolijk te genieten van het zonnetje in onze tuin, waar we hem in zijn bed naartoe reden. Hij genoot volop van zijn kleinkinderen die er rondrenden. Hoe kon dit zo snel gaan?
Ik bekijk de kaart nu beter. De foto is gemaakt in onze tuin, op een stuk papier geplakt en de tekst achteraan is met de hand geschreven. Kriebelige, hanepoterige fijne lijntjes op papier. Ik heb direct het beeld van onze patiënt voor ogen met een pen in zijn hand en van inspanning het puntje van zijn tong uit de mond. Ik lees: ‘Ik bedank jullie nu vast voor alles en hoop nog even te genieten van jullie en de goede zorgen.’
Terwijl ik dit schrijf, schiet ik weer vol. Net als toen ik het voor het eerst las. Dankjewel lieve patiënt voor deze mooie levensles: wacht niet te lang om iemand te bedanken.
Ik loop direct naar kamer acht en haal opgelucht adem als ik hem rustig zie knikkebollen in zijn relaxstoel. Wij kunnen gelukkig ook nog eventjes van hem genieten.
Lees ook de vorige blog van Margriet: ‘Lieve stagiair verpleegkunde, houd vol. Je hebt een prachtig beroep gekozen en je kunt het’.
