Thuisverpleegkundige Tineke gaat bloggen

Tineke De Keyser doet in de mobiele equipe van het Wit-Gele Kruis in Gent vaak bijzondere ervaringen op. We maken alvast even kennis.

Waarom deze blog?

‘In de media gaat het vaak over de acute zorg. Er is weinig aandacht voor thuisverpleging, hoewel dat steeds belangrijker wordt. De ligduur in het ziekenhuis wordt stelselmatig ingekort, mensen leven langer en willen graag ook langer zelfstandig thuis wonen.

Thuisverpleging is zoveel meer dan wassen en compressiekousen uitdoen. Je komt bij diverse patiënten en wordt met uiteenlopende problematieken geconfronteerd, zoals cultuurverschillen, grensoverschrijdende situaties en psychiatrische problemen. Daar kan ik boeken over schrijven. Een blog leek mij alvast een goed begin.’

Hoe lang werk je al als thuisverpleegkundige?

‘Ik ben een ‘zij-instromer’, en sinds 2020 aan de slag bij de mobiele equipe van het Wit-Gele Kruis in Gent. Als twintiger koos ik eerst voor journalistiek, want ik hou van taal en communicatie. Daarna volgde nog een master in de politicologie en een lerarenopleiding.

Ook de zorg trok mij enorm aan. Via vrijwilligerswerk en stages raakte ik betrokken bij ontwikkelingssamenwerking. Toen ik uiteindelijk de studie verpleegkunde opstartte, voelde dat als thuiskomen. Vooral maatschappelijke gezondheidszorg is helemaal mijn ding. Intussen volgde ik nog wat bijkomende opleidingen, waaronder palliatieve zorg.’

Wat vind je zo leuk aan deze job?

‘Als mobiele equipe worden wij wel eens de ‘avonturiers’ genoemd omdat wij geen vaste patiënten hebben. We vervangen collega’s die afwezig zijn door ziekte of vakantie. Vaak weten we pas de ochtend van de dag zelf hoe onze ronde er zal uitzien. Het is dus moeilijker om een band op te bouwen met patiënten.

Toch heb ik al een paar keer te horen gekregen dat patiënten mij erg waarderen omdat ik hen ook aandacht geef als persoon, en niet enkel als patiënt. Dat geeft mij erg veel voldoening. Daar doe ik het voor.’

Wat maakt jou bijzonder als thuisverpleegkundige?

‘Ik woonde onder meer in Turkije, Peru, Kenia en Tanzania. Ik ben ook mama van twee kinderen van kleur. Divers-sensitieve zorg ligt mij dus erg nauw aan het hart, en ik word er in mijn wijk dagelijks mee geconfronteerd. Ik spreek een aardig mondje Turks en heb een basiskennis van Swahili, wat regelmatig van pas komt.

Het is goed dat er momenteel veel aandacht aan dit onderwerp wordt besteed, maar ik hoop dat al die opleidingen mettertijd overbodig worden. Zorg zou per definitie maatwerk en dus divers moeten zijn.’

Wat is je toekomstdroom?

‘Op langere termijn ambieer ik een functie waarbij ik mijn ervaringen en inzichten als verpleegkundige kan combineren met mijn opleiding als politicoloog. Ik wil graag meer invloed kunnen uitoefenen op het huidige beleid. Ook een halftijdse job als community health worker staat nog op het programma.’