Een beeld zegt meer dan 1.000 woorden. Daarom waren we bij Nursing Vlaanderen erg nieuwsgierig naar het verhaal achter deze foto uit het jaarverslag van het Wit-Gele Kruis.
Een verpleegkundige, volledig ingepakt in plastic en met een FFP2-mondmasker op, die innig wordt geknuffeld door een patiënte. Een prachtig beeld, met veel emoties, en toch confronterend. Want mag dat wel, zo’n omhelzing? Verpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis Marina Vanrutten vertelt het verhaal achter de foto.
‘Dit beeld is gemaakt tijdens het begin van de coronacrisis. De patiënte heet Ann, en ze verblijft in wooncentrum Intesa voor mensen met een mentale beperking. Op het moment van de opname zaten de 7 bewoners van de woonunit in quarantaine.
Dat betekent dat ze de hele tijd op hun kamer moesten blijven. Een enorme aanpassing, want normaal eten ze samen in een gemeenschappelijke ruimte en hebben ze via de tuin ook contact met de patiënten van de andere woonunits. Bovendien werd in die periode ook het contact met de familie sterk beperkt.
Ook alle beschermende maatregelen, de mondmaskers en de beschermingskledij, vonden zij erg beangstigend. Zij gaan erg af op de gezichtsuitdrukkingen van mensen, en die vielen door corona voor de helft weg. Ook mijn vertrouwde witte schort verdween onder een laagje plastic.
De foto is eigenlijk een momentopname uit een videoreportage. We hadden de patiënten op voorhand verwittigd dat er een cameraman zou langskomen. Dat vonden ze erg spannend. Ook Ann was erg in haar nopjes.
Ik wilde haar net helpen om zich klaar te maken, toen de camera begon te draaien. Ze heeft haar slaapkleedje nog aan. Het moment waarop ze mij ineens vastpakt, heeft mij volledig overvallen, ik had het niet zien aankomen. Een seconde dacht ik ‘Mag dit wel?’, maar haar afwijzen zou volledig onmenselijk zijn.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
In die knuffel voelde ik zoveel emoties. Dankbaarheid en verbondenheid, maar ook angst, onzekerheid en zich vastklampen aan datgene wat nog een beetje vertrouwd is. Dat is hoe onze patiënten corona beleefd hebben.
Vandaag leven ze nog in hun bubbel, maar ze hoeven geen mondmasker meer te dragen en gebruiken wel terug de gemeenschappelijke ruimtes. Ook mogen ze in het weekend weer naar hun familie. We mogen dus stilaan wat meer ‘loslaten’, maar we merken dat het moeilijk is voor sommigen. Ze zijn het intussen helemaal gewend zo, dus voor hen is dit opnieuw een aanpassing.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben heel erg blij dat ik covid-19 nog heb mogen meemaken. Ik ben 61 en zit dus op het einde van mijn carrière. Het was heel moeilijk en ik ben vaak angstig geweest. Maar het was bij momenten ook erg mooi en intens. De band met mijn patiënten was nog nooit zo sterk. We zijn hier samen doorgegaan. Daarom vind ik de foto zelf ook heel aangrijpend. En ik ben er ook wel trots op.’
