Margriet ruilde haar job als communicatietrainer voor een rol als palliatief verpleegkundige. Haar creativiteit en bijzondere empathie komen haar nog dagelijks van pas.
Illustratie: Maureen Wattenbergh
Ik zorg momenteel voor een patiënt die op eigen initiatief naar onze palliatieve eenheid kwam. Enkele jaren geleden stierf zijn vrouw bij ons. Nu is ook het einde van zijn leven in zicht gekomen.
Hij weet dat hij niet meer zal stappen. Hij weet ook dat er geen familie mag blijven slapen omwille van de corona-regels. En hij weet dat hij volledig van ons team afhankelijk zal zijn voor alles.
Ook zijn persoonlijke hygiëne heeft hij uit handen moeten geven. Gelukkig weet hij ook dat hij niet onnodig zal lijden. Het is een geweldig positieve persoonlijkheid. Hij heeft vrede met deze situatie.
De enige wens die hij heeft, is nog te genieten van de kleine dingen van het leven, waaronder lekker eten en drinken. Alleen heeft meneer grote slikproblemen. De goesting is er nog wel, maar de schrik zit hem in de al sterk vermagerde benen.
Onze gezamenlijke zoektocht begint. Wat lust u graag? Wat écht niet? Hij is verbaasd over de vraag, maar ik bevestig dat we op onze eenheid best wel flexibel kunnen zijn. Dus hij probeert voorzichtig. ‘Zou een pintje eventueel kunnen?’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Ik tover een flesje bier tevoorschijn en bij het aanzicht alleen al glinsteren zijn ogen. Heel voorzichtig begint hij eraan. Ik blijf bij hem. Dat voelt veiliger aan, zegt hij.
Samen ontdekken we dat drankjes met bubbels prima lukken voor hem. Het ingedikte water waar hij van kokhalst, wordt vervangen door spuitwater. Het pintje wordt toegevoegd aan de lijst met ‘dagelijkse voeding’.
Na dit bijzondere moment wil meneer even uitrusten. Wanneer ik hem instop, druk ik hem op het hart dat hij ons zeker moet bellen, als er ook maar iets is.
Zelf vindt hij nochtans dat wij vandaag ‘al genoeg hebben gedaan voor hem’. Hij uit zijn dankbaarheid meermaals en belooft dan toch om te bellen als er écht iets dringends is.
In de verpleegpost schrijf ik mijn belevenissen bij in zijn dossier. Als extra aandachtspunt voor de collega’s: ‘Twijfel of hij zelf wel zal bellen! Graag regelmatig langs gaan om te checken!’.
Ik heb de opmerking nog niet bewaard op de pc, wanneer er een belletje gaat. ZIJN belletje! Ik haast mij naar zijn kamer waar meneer mij, rechtop zittend in zijn bed, met een ongeruste blik ontvangt. ‘Mijn excuses,’ mompelt hij beschaamd. ‘Wat moet ik u betalen voor het pintje?’
Ik weet dat je nooit té persoonlijk bij een patiënt betrokken mag zijn, maar voor hem maak ik een uitzondering. Kerst staat voor de deur, en aangezien de bubbels hem goed bevallen, ga ik straks een flesje champagne voor hem kopen.
Hopelijk kan ik op die dag nog samen met hem klinken. Zo niet, dan klink ik op hem in mijn eentje. Proost!
Lees ook de vorige blog van Margriet: ‘Ik blijf dromen van een happy end’
