Als afsluiter van de 3de coronagolf stelde het Wit-Gele Kruis een boek samen met verhalen van thuisverpleegkundigen en andere collega’s tijdens de pandemie.
Afsluiter van een uitdagende periode
‘Thuiszorg in tijden van corona’ bundelt verhalen van thuisverpleegkundigen en hun zorgcollega’s. Ze vertellen hoe ze de pandemie hebben ervaren, wat hun angsten waren en waar ze tegenaan liepen.
‘Deze verhalen zijn niet alleen herkenbaar, maar vooral een bewijs van de enorme veerkracht van onze medewerkers. We hopen dat het iedereen in de sector zal inspireren en een hart onder de riem kan steken bij wie het nodig heeft,’ legt Vanloffelt uit.
Nursing Vlaanderen geeft 5 exemplaren weg. Stuur ten laatste op 30 september 2021 een mail naar redactie@nursing.be en laat ons weten waarom jij dit boek graag zou krijgen. We belonen de leukste reacties en sturen het boek via de post naar de winnaars. Vermeld dus ook alvast je adresgegevens in de mail. Bij deze actie is ons wedstrijdreglement van toepassing.
Thuisverpleegkundigen zichtbaar maken
In de berichtgeving over de pandemie werd vaak gefocust op de strijd in de ziekenhuizen. ‘Begrijpelijk,’ vindt Vanloffelt, ‘maar ook in de Vlaamse huiskamers vind je tienduizenden “ziekenbedden”. En ook hier moest de verpleging gewoon doorgaan.’
De timing van het boek is bewust gekozen. ‘Voor ons vormt het de afsluiter van uitdagende periode. We hopen dat we het moeilijkste nu echt gehad hebben.’
Desondanks is het een positief naslagwerk geworden. ‘Wij vonden het bijvoorbeeld ongelofelijk mooi om te zien hoe alle thuisverpleegkundigen, en dus niet enkel onze eigen medewerkers, fantastisch hebben samengewerkt over de organisatiegrenzen heen. Dat mag echt eens in de verf gezet worden.’
‘We leerden lachen met onze ogen’
De komst van corona ging voor zorgverleners gepaard met heel wat nieuwe regels, zoals het dragen van een mondmasker tijdens de zorg. ‘De ene patiënt begreep dat al wat sneller dan de andere,’ vertelt referentieverpleegkundige Sandra Jegers in het boek.
‘Hun vertrouwde verpleegkundige kwam plots binnen met een mondmasker. Vele keren moesten we rustig uitleggen waarom dit zo belangrijk was.
Sommigen waren er meteen mee weg, anderen hadden er moeite mee. “We zien je lach niet meer”, hoorde ik wel eens. We leerden snel te lachen met onze ogen. Dat hielp.
Plots werden zorgverleners uitgeroepen tot helden in de frontlinie. Allerhande steunacties volgden, zoals elke avond applaudisseren op straat voor de zorgverleners. Op een avond kreeg ik een whatsappbericht van mijn zus met een filmpje: mijn lieve nichtjes en neef stonden aan hun deur te klappen, speciaal voor mij. Ik was net op ronde met een stagiaire. We kregen een krop in de keel en tranen van ontroering prikten in onze ogen.
Er waren hartverwarmende reacties van familieleden, vreemden staken op straat hun duim omhoog, aan de huizen hingen witte lakens …
Af en toe kreeg je een presentje. Een patiënt schreef een mooi gedichtje omdat ze anders de woorden niet kon vinden om ons een hart onder de riem te steken. Toen ik op een avond na mijn ronde thuiskwam, hadden mijn echtgenoot en dochter een lekkere maaltijd met dessert klaargemaakt om mij te verwennen.
Het deed deugd om gesteund te worden. Je kreeg er energie door om te blijven doorgaan. Anderzijds waren het eenzame tijden: we moesten onze familie missen. Dankzij het internet konden we toch met elkaar in contact blijven.
Voor de ouderen en vaak ook patiënten was het moeilijk: zij begrepen dat allemaal niet zo goed.
We zullen dit overwinnen en komen hier sterker uit. Soms met verdriet, omdat we geliefden verloren en niet meer konden bijstaan in hun laatste gevecht. Soms opgelucht om elkaar na zo lange tijd weer in de armen te kunnen sluiten.
Ik onthoud deze levensles: we zijn zo kwetsbaar, maar tegelijk zijn we zo sterk. We komen dit te boven!’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
