Ellen Lanckman (46) ontdekte haar roeping als verpleegkundige pas enkele jaren geleden, om er dan volledig voor te gaan. Haar ervaringen deelt ze voortaan met Nursing in een maandelijkse blog.
Vanwaar deze ommezwaai?
‘Ik werkte 18 jaar in de administratie. De laatste jaren voelde ik dat er niet langer op mijn plaats zat. Ik dacht na over een nieuwe toekomst.
Toen kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk een verpleegkundige ben, in hart en nieren. Ik moest alleen nog de juiste opleiding krijgen.
Ik heb vervolgens mijn job opgezegd en ben terug naar de schoolbanken gegaan.
Na 4 intense, zware en hectische jaren, zeker in combinatie met mijn gezin, mocht ik afstuderen met grootste onderscheiding. Ik ben meer dan trots op mezelf en heb er nog geen seconde spijt van gehad. In september start ik op de palliatieve afdeling in het AZ Glorieux in Ronse.’
Waarom koos je voor palliatieve zorg?
‘Ik liep in mijn laatste jaar 3 maanden stage op een palliatieve afdeling en ik merkte hoe dicht ik daar bij mezelf stond, als persoon én als verpleegkundige. Palliatieve zorg is zo belangrijk, wellicht de meest intense fase in een mensenleven.
Daar deel van kunnen en mogen uitmaken, maakt mij nederig en dankbaar. Ik ben trouwens zelf niet bang van de dood. Doodgaan is geen einde, het is gewoon een – weliswaar erg belangrijk – deel van het leven.
Ik wil patiënten en hun familie daarin bijstaan. En neen, het is geen “triestige” job, want naast veel verdriet, is er op een palliatieve afdeling vooral ook plaats en tijd voor schoonheid in zijn puurste vorm, ver weg van alle franjes, toeters en bellen.’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Waarom blog je voor Nursing Vlaanderen?
‘Ik schrijf. Net zoals ik verpleegkundige ben, schrijf ik. Het is wie ik ben. In 2011 ben ik poëzie beginnen schrijven, wat uitmondde in onder meer 4 gepubliceerde dichtbundels en deelname aan het Kunstenfestival van Watou in 2019.
Nu is de poëzie wat op de achtergrond geschoven, maar bloggen voor Nursing Vlaanderen geeft mij de perfecte gelegenheid om terug in mijn schrijfpen te kruipen.
Ik doe het echter niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn collega’s. Ik ervaar zelf hoe het is als verpleegkundige: (h)erkenning in de job is zo belangrijk, en we zijn allemaal wel eens onzeker. Ik hoop dus dat verpleegkundigen die mijn stukjes zullen lezen, zo nu en dan eens denken: “Ha, zij heeft dat ook!”’
