Marnix De Pree is 34 en adjunct-hoofdverpleegkundige op de Cardiac Care Unit van het UZ in Brussel. Ook deze boomlange Nederlander krijgt te maken met agressie op de werkvloer. In deze barre tijden probeert hij juist de medemenselijkheid te bewaren.
Geen enkele zorgverlener in het ziekenhuis ontkomt eraan: patiënten en bezoekers die een korter lontje hebben. De meeste mensen zijn gelukkig mee met alle coronamaatregelen, maar een paar keer per week hebben we er kleine of grote discussies over. ‘Ja, een mondmasker is verplicht’, ‘Nee helaas kunnen we voor u geen uitzondering maken; met 3 mensen op bezoek komen is tegen de regels’; ‘als bezoeker dient u een geldig CST te hebben, een zelftest is niet voldoende’.
Hoewel het niet altijd even makkelijk is, probeer ik me in de patiënt of zijn naasten te verplaatsen. Er is veel angst rond deze grillige ziekte, maar ook soms ongeloof of ontkenning. Het is dan een hele uitdaging om met elkaar te praten en in dialoog te blijven. Daarbij staat de menselijkheid voorop. Natuurlijk zijn er regels die we moeten volgen, maar we blijven observeren wie we voor ons hebben.
Zo kwam ik laatst een kamer binnen waar een meneer (90 jaar) op bezoek was bij zijn vrouw (85 jaar). Hij zat zonder mondmasker naast het bed, hand in hand met zijn echtgenoot. Wanneer ik hem op de mondmaskerplicht wijs, graait hij tussen de lakens, een beetje nerveus. Hij verontschuldigt zich, vindt zijn masker zo snel niet terug. Ik ga er snel eentje voor hem halen.
Wanneer ik met een masker terug de kamer inloop, zwaait hij opgelucht met zijn eigen masker. Gevonden! Mijn hart breekt wanneer ik hem zo zie zitten. Hij is van goeie wil en heeft het moeilijk om zijn vrouw zo ziek te zien. Ik weet dat bezoek krijgen een positief effect heeft op onze patiënten. Ik hoop dat mevrouw een beetje opkikkert van het bezoek van haar man.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Een andere dag beland ik, na een dringende oproep van mijn team, in een hoogoplopende discussie. Ik herken de bezoekster meteen. Ik heb haar al meermaals aangesproken op het feit dat ze een masker moet dragen. Ze roept ‘Discriminatie!’ en slingert beledigingen in het rond, verwijt ons een gebrek aan respect.
Ik kan niet anders dan haar vragen om het bezoek af te ronden en het ziekenhuis te verlaten. Ik maak hiervan een rapportage in het dossier en een incidentmelding. Je weet maar nooit of mevrouw straks een klacht indient.
Ik kan goed relativeren en laat het van me afglijden, maar ik begrijp de collega die ondersteboven is en zegt, ‘dan is geen bezoek toelaten toch makkelijker. Dat is duidelijk voor iedereen en dan hoeven wij dit gedrag niet te ondergaan. Het is al druk genoeg zonder deze problemen.’ Maar ja, tegelijkertijd gunnen we onze patiënten uiteraard hun bezoek.
Het feit dat iemand denkt de regels naar zijn hand te kunnen zetten en verbaal agressief wordt als dat niet lukt, blijft mij verbazen. Wij willen de best mogelijke zorg bieden binnen het kader dat wij hebben. Die confrontaties wegen soms zwaar. Maar ik probeer dus altijd respectvol de mens te blijven zien: wat maakt deze persoon zo boos, is het angst, is het frustratie, wat is de achterliggende emotie om zo boos te worden?
Dat gezegd hebbende, zou ik ook zelf graag met respect worden behandeld. Het applaus voor de zorg is inmiddels uitgedoofd. Heb ik dat nodig? Nee, het enige wat wij als gezondheidszorg vragen, als ik voor iedereen mag spreken, is dat men de regels naleeft. Wij hebben die regels ook niet uitgevonden. Uit respect voor ons en onze veiligheid, net zoals wij dat aan onze patiënten geven. Wij zijn ook maar mensen.
