Liesbeth Leysen (45) werkte vele jaren als verpleegkundige in het buitenland. Die ervaring komt nu zeer goed van pas in haar job als zelfstandig zorgconsulent.
‘Ik heb oorspronkelijk een opleiding gevolgd als sociaal verpleegkundige. Mijn eerste job was in de thuislozenzorg. Ik begeleidde de mensen in hun gezondheidsproces, bijvoorbeeld tijdens een ziekenhuisbezoek, of bij het contact met de arts.’
Humanitaire gezondheidszorg in Afrika en Azië
‘Vanuit die interesse in sociale gezondheidszorg en idealisme, en ook omdat ik op zoek was naar uitdagingen en avontuur, kwam ik terecht in de humanitaire hulp. 16 jaar lang werkte ik – met tussenpozen – voor Artsen zonder Grenzen in allerlei landen in Afrika, in Libanon en twee jaar in Cambodja. Het waren vaak moeilijke situaties waarbij ik geconfronteerd werd met armoede en oorlogen. Ik kreeg er veel verantwoordelijkheid en ik groeide tot ziekenhuisdirecteur. Om de vinger aan de pols te houden, hield ik nauw contact met de teamleden en de patiënten. Zo hielp ik in de ochtend vaak met verpleegkundige taken of in de operatiezaal.’
Ervaring met virussen
‘Na die periode wou ik mij settelen in België. Ik had mij intussen bijgeschoold als master in de verpleegkunde omdat ik mij realiseerde dat dat nodig was voor de vacatures die mij interessant leken. Mijn internationale ervaring kwam hierbij ook van pas. Zo heb ik in het begin van de pandemie in het UZ Leuven meegeholpen op de corona-afdeling. Dat vond ik heel fijn omdat ik er echt een verschil kon maken. Dankzij mijn ervaring met ebola in Afrika kon ik mentaal goed omgaan met de impact van corona. Ik probeerde mijn collega’s gerust te stellen en praatte met hen over hun gevoelens en angsten. Een positieve ingesteldheid is altijd belangrijk, maar zeker in crisissituaties.’
Expertise inzetten waar die nodig is
‘Voor mij draait het om langdurige impact hebben. Dat is precies de reden waarom ik als zelfstandig verpleegkundige ben gaan werken: op die manier kan ik mijn expertise inzetten op de juiste locatie en op het juiste moment. Ik wil dus geen vast contract meer omdat ik dan die mogelijkheid niet heb. Ik ben een probleemoplosser maar nadat ik mijn taak heb vervuld, ga ik graag verder naar een andere plaats waar ik mij kan inzetten.’
‘Nu ben ik dus actief als een mentor in de zorgsector, zowel in ziekenhuizen als in woonzorgcentra en de sociale gezondheidszorg. Ik werk soms een maand mee in een team zodat ik in de praktijk kan ervaren wat er eventueel anders en beter kan. Dat gaat onder meer over het motiveren en coachen van de medewerkers of over beleidsadvies voor de hoofdverpleegkundigen en de directie, bijvoorbeeld over een betere communicatie. Ik doe dit nu ongeveer drie jaar en er blijkt veel meer nood aan dit soort advies dan ik had gedacht. Ik heb mijn eigen vennootschap. Deze is gelinkt aan Anoa Care, een organisatie specifiek voor zelfstandige verpleegkundigen.’
Snel aanpassen
‘De termijn van mijn opdrachten is altijd anders. Soms een jaar of een paar maanden, soms per uur. Mijn werkrooster wordt altijd bepaald in overleg met de klant. Als ik verschillende projecten moet combineren is het soms een puzzel en moet ik snel schakelen. Daar heb ik zelf geen probleem mee. Vroeger moest ik mij in het buitenland ook altijd snel aanpassen aan nieuwe situaties. Daardoor heb ik ook geleerd om snel verbinding te maken met anderen.
Natuurlijk blijf je een externe medewerker. De eerste reactie van de vaste verpleegkundigen is dan ook vaak argwanend maar dat slaat al snel om. Ze zien de voordelen en zijn blij dat je er bent. Als ik dan een kaartje krijg of word meegevraagd op een etentje met de collega’s, geeft me dat enorm veel plezier.’
Een positieve wind
‘Als freelancer in de zorg ben ik extra gemotiveerd. Je moet telkens opnieuw kwaliteit afleveren want anders raak je je klanten kwijt. Het ziekteverzuim is bij zelfstandigen dan ook heel laag. In feite breng je een soort frisse, positieve wind binnen, wat iedereen apprecieert. Ik stel mezelf ook open en kwetsbaar op.’
‘Het is echt jammer dat er veel negatieve commentaar komt op freelancers in de zorg. Sommigen streven inderdaad niet altijd naar kwaliteitsvolle zorg en leggen de focus op andere dingen zoals het schijnbaar aanlokkelijke financiële aspect, maar dan kun je bedrogen uitkomen. Er wordt ook vaak vergeten dat wij veel minder beschermd zijn: als je niet werkt, heb je geen inkomen. Je werkdagen kunnen langer dan gemiddeld zijn en je werkplek is dikwijls niet bij de deur. Ik rijd soms meer dan 800 kilometer per week.’
‘Toch ben ik zelf nog altijd heel tevreden met mijn keuze voor het freelancebestaan. Ik kan mee nadenken over het beleid en ik kies mijn eigen pad. Zo houd ik mijn passie voor de zorg levend.’
