Talent Veerle Le Compte (50) werkt op de afdeling fertiliteit in het Imeldaziekenhuis. Samen met haar border collie Romy (3) is ze vrijwilliger in WZC Den Olm.
Wat geeft jou voldoening?
‘Na 20 jaar als vroedvrouw op de kraamafdeling en verloskamers, maakte ik 6 jaar geleden de overstap naar de dienst fertiliteit. We zijn een klein centrum waardoor het persoonlijk contact groot is. Ik krijg enorm veel terug van mijn patiënten. Wanneer ze me vertellen hoe geborgen en gesteund ze zich voelen, dan is mijn dag geslaagd.’
Neem je je werk mee naar huis?
‘Ik werk halftijds en kan het moeilijk loslaten. Ik volg ook op mijn vrije dagen mails met prangende vragen van patiënten op. Op fertiliteit heb je soms moeilijke momenten en zware dagen, het is een emotioneel parcours.
Het WhatsAppgroepje van de collega’s helpt. Wanneer een van onze patiënten zwanger is, laten we het elkaar meteen weten en vliegen de virtuele felicitaties in het rond.’
Als collega’s zeggen, ‘Typisch Veerle’, wat bedoelen ze dan?
‘Ik probeer altijd vriendelijk en geduldig te zijn. Ik neem echt de tijd voor mijn patiënten.’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Welke herinnering zal je nooit vergeten?
‘Toen ik de dochter van een vroegere collega mocht begeleiden op de dienst fertiliteit. Ik kende haar al van toen ze nog een klein meisje was en zorgde voor haar alsof het mijn eigen kind was.
Ze raakte uiteindelijk zwanger van een dochter. Haar moeder viel me in de armen toen we elkaar terugzagen… Ze was oma!’
Wat of wie kan je niet missen?
‘Mijn dagelijks kopje Nespresso, van het toestel dat een gynaecoloog onze afdeling schonk. Mijn kinderen natuurlijk, en ook mijn honden! Met Romy doe ik aan Agility, een soort obstakelparcours voor honden. Het is heel sportief en we winnen zelfs wel eens een wedstrijd.’
Romy en ik zijn vrijwilliger voor AAP (Animal Assisted Projects). Tweewekelijks gaan we langs bij wzc Den Olm dat verbonden is aan het Imeldaziekenhuis. Anderhalf uur lang bezoeken we ouderen met dementie.’
Heeft Romy daar een opleiding voor gehad?
‘Zij moet enkel haar lieve, gevoelige zelf zijn. Via AAP heb ik wel een voortraject gehad waarin ze je leren hoe je je hond kan betrekken bij bejaarden. De dementieproblematiek beperkt de mogelijkheden wel enigszins, een spelletje bingo lukt natuurlijk niet.
Soms is aaien het enige dat nog mogelijk is. Andere bewoners zijn nog iets alerter, dan maken we samen een wandelingetje of spelen een spelletje met een bal, in groep.
De hond staat wel voorop. Ik let erop dat zij het leuk vindt en er voldoende afwisseling is tussen rust en actie. Je moet je hond kunnen ‘lezen’. Het vrijwilligerswerk heeft onze band alleen maar versterkt.’
Wat doet dit vrijwilligerswerk met jou?
‘Het is helemaal teruggaan naar de basis, het geluk in kleine dingen zien. Ik heb geleerd dat tijd en aandacht geven enorm belangrijk zijn. Ik haal voldoening uit de blije momentjes die Romy de bewoners bezorgt. De apathie wordt doorbroken, al is het maar heel eventjes. Je krijgt die glimlach en je weet dat je iets van betekenis hebt gedaan.
Ik ben ook trots op Romy. Het werk in Den Olm is voor ons quality time en ze vindt het heerlijk. Wanneer we de parking van het wzc oprijden, springt ze meteen recht in de auto. Ze wandelt binnen alsof ze de koningin is. Ik zie haar soms denken “Begin maar al te aaien!”.’
Heb jij een collega die een plaatsje in deze rubriek verdient, of heb je zelf een interessant verhaal? Stuur een mail naar redactie@nursing.be.
