Sybren Vanneste (22) heeft het druk: hij studeert verpleegkunde aan de Vives-hogeschool, hij geeft les, loopt stage en doet vrijwilligerswerk. En dat allemaal met dezelfde gedrevenheid.
Je studeert dit jaar af als verpleegkundige?
‘Klopt, ik zit in mijn laatste jaar bachelor in de verpleegkunde. Ik heb dus ook al verschillende stages achter de rug en die hebben bevestigd wat ik al vermoedde: mijn passie ligt bij de spoeddienst. In die vier studiejaren volg je een bepaald pad maar toen ik in het derde jaar stage mocht doen op een spoeddienst voelde ik dat dit echt de job is die mij voldoening geeft.’
Zet je je daarom ook in als vrijwillig ambulancier?
‘Ja, in het eerste jaar verpleegkunde volgde ik een extra opleiding in de dringende geneeskundige hulpverlening, en ondertussen werk ik al een aantal jaar als vrijwillig ambulancier. Ik ben een van de weinige studenten verpleegkunde die ook ambulancier is, maar ik merk nu wel dat die ervaring waardevol is bij mijn studies. Zo heb ik de twee facetten van de spoeddienst leren kennen: het werk van de ambulance en de MUG aan de ene kant, en aan de andere kant de zorg voor patiënten in het ziekenhuis.’
Zie je dan de puzzelstukken mooi in elkaar vallen?
‘Je merkt inderdaad hoe de prehospitale teams en de verpleegkundigen zich ieder aan hun kant inzetten om de patiënten te helpen. Tegelijk ondervond ik ook dat bij de spoedopname bepaalde informatie vaak niet of niet efficiënt wordt doorgegeven. Zo gaat er soms cruciale tijd verloren en kan de patiëntveiligheid in gevaar komen. Daarom heb zelf een manier bedacht om die informatie-overdracht beter te structureren met behulp van praktische zakkaartjes voor de ambulanciers. Ik maakte rond die kaartjes ook mijn bachelorproef en intussen toonden verschillende ziekenhuizen al interesse om ze mee te geven met hun prehospitale teams.’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Is het werk op de spoed voor de rest zoals je je had voorgesteld?
‘Eigenlijk wel, maar ik had er toch al een vrij goed beeld van. Mijn vader is brandweerman dus ik ben echt opgegroeid in die wereld van de hulpdiensten. Gek genoeg had ik nooit echt interesse in de brandweer maar was ik vooral gefascineerd door de ziekenwagen die ik altijd mee zag uitrukken. Zo maak ik nu mijn kinderdroom waar.’
Hoe is het contact met collega’s en patiënten op de spoed?
‘Werken als verpleegkundige op de spoed is toch iets aparts. Je betekent veel voor de patiënten maar niet op dezelfde manier als op andere diensten, want het is niet altijd mogelijk om contact te leggen of een band op te bouwen. Je zoekt wel telkens een oplossing om het voor de patiënt zo comfortabel mogelijk te maken. Mensen die zelf langskomen op de spoed moeten soms een tijd wachten en dan stel ik hen gerust, ik los de eerste problemen op en zorg ervoor dat ze zich goed omringd voelen.’
Hoe ga je om met meer acute situaties?
‘Het geeft mij enorm veel voldoening wanneer ik een leven kan redden. Mijn eerste geslaagde reanimatie vergeet ik nooit. Maar de voldoening zit vooral in de kleine dingen die je voor een patiënt kan doen. Daarnaast investeer ik ook in mijn eigen opleidingstraject. Zo voltooide ik in december de opleiding Advanced Life Support – een ideale voorbereiding. Ook de werksfeer en de samenwerking met collega’s en artsen zijn voor mij zeer belangrijk. Die teamgeest is volgens mij op de spoed nog sterker en intenser dan op andere ziekenhuisafdelingen, precies door die acute situaties.’
Kan je goed omgaan met die stress op de spoed?
‘Ik houd wel van de adrenaline en de onvoorspelbaarheid. Het geeft mij een goed gevoel wanneer ik erin slaag die stress onder controle te houden en op de juiste manier te handelen. Ik ben dan ook vast van plan om meteen na mijn afstuderen aan de slag te gaan op een spoeddienst. Dat combineer ik nog met lesgeven: ik geef EHBO-opleidingen. Die helpen mij ook om ervaringen te ventileren en te ontstressen. En als ik eens echt wil ontspannen dan ga ik duiken – dan ben ik echt even onbereikbaar voor iedereen.’
Heb jij een collega die een plaatsje in deze rubriek verdient, of heb je zelf een interessant verhaal? Stuur een mail naar redactie@nursing.be.
