Hoog tijd dat verpleegkundigen van zich laten horen, vindt Filip Haegdorens. Na een carrière als spoedverpleegkundige werd hij universitair onderzoeker en docent. Zijn bevlogenheid deelt hij nu ook in zijn blogs voor Nursing. Een kennismaking.
Filip Haegdorens (34) werkt als postdoctoraal onderzoeker aan de Universiteit Antwerpen binnen de vakgroep verpleeg- en vroedkunde, en is ook coördinator van het interprofessioneel vaardighedencentrum binnen de faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen.
Hoe kreeg de microbe voor verpleegkunde je te pakken?
‘Mijn moeder is ook verpleegkundige, en hoewel ze me het afraadde, wist ik al snel dat ik toch die weg zou inslaan. Als jobstudent werkte ik in woonzorgcentra en kreeg ik de smaak voor de zorgsector te pakken. Een job in de urgentieverpleegkunde trok me erg aan. Je kunt er kort op de bal spelen, en dat past goed bij mijn persoonlijkheid.’
Zo gezegd, zo gedaan?
‘Na mijn bacheloropleiding in Leuven heb ik dan een BaNaBa spoedgevallen-intensieve zorgen gedaan en ben ik uiteindelijk bij de spoeddienst van een Antwerps ziekenhuis gestart. Terwijl ik in de zorg werkte, volgde ik een masteropleiding Science, Nursing and Health Care aan de UAntwerpen.’
Toen volgde er ook een doctoraat?
‘Ja, over het implementeren van een Rapid Response System. Dat biedt tools om patiënten die langzaam achteruitgaan tijdig te kunnen ondervangen en als verpleegkundige of arts in te kunnen grijpen. De verpleegkundige is essentieel voor de veiligheid van de patiënt, dat wijst mijn doctoraatsonderzoek onder andere ook uit. Verpleegkundigen weten vaak heel goed met wat ze bezig zijn en waarom ze dingen doen of niet doen. Ik probeerde de collega’s hierin te empoweren tijdens mijn onderzoek.’
Die empowerment is een van je stokstaartjes, wat versta je daar precies onder?
‘Verpleegkundigen nemen een enorme verantwoordelijkheid op en worden daar onvoldoende in erkend. Ze zijn een cruciale schakel in de zorg, maar worden makkelijk over het hoofd worden gezien door de maatschappij, zorgorganisaties en zelfs soms door collega’s.’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Vandaag sta je niet meer actief aan het bed, was dat een moeilijke keuze?
‘Tijdens mijn doctoraat werkte ik al als praktijkassistent in de masteropleiding verpleeg- en vroedkunde. Nu heb ik de overstap helemaal gemaakt naar de universiteit. Vandaag is het mijn doel is om mensen te motiveren om hun volledige potentieel te bereiken en straks in het werkveld het verschil te kunnen maken. Ik plant, samen met mijn collega’s, mee de zaadjes die het hele verpleegkundig veld straks gaat oogsten, op die manier is het niet zo’n moeilijke keuze. Al zeg ik niet dat ik nooit terugkeer naar de zorg.’
Wat kunnen we van je verwachten in je blogs?
‘We moeten dringend een aantal zaken veranderen op het terrein. We moeten aan het beroep zelf sleutelen en het profiel van de verpleegkunde van de toekomst uitwerken. Er is nood aan een visie en strategie over ons beroep: we moeten kijken hoe we over de muren heen beter kunnen samenwerken, hoe we de beste zorg kunnen aanbieden op de meest efficiënte manier, hoe we voor meer instroom en minder uitstroom kunnen zorgen. En we willen als verpleegkundige mee aan tafel zitten in het debat dat vandaag vaak over onze hoofden heen wordt gevoerd.
Daar hebben we natuurlijk zelf ook een aandeel in. Er is enorm veel expertise in ons beroep, maar we staan niet altijd aan het roer. Grote zorgorganisaties en koepels hebben een belangrijke functie bij het vormen van beleid, maar vertegenwoordigen niet altijd de verpleegkundigen en waar wij voor staan. Ik vind dat ik een maatschappelijke opdracht heb om mijn collega’s in het werkveld mee te motiveren en te inspireren om op het terrein effectief zaken te veranderen. In mijn blogs voor Nursing steek ik met veel plezier het vuur aan de lont.’
Lees de eerste blog van Filip hier: Blog Filip: ‘Laten we vooral ook zelf bepalen waar ons vak voor staat’.
