Verpleegkundigen mogen gerust wat trotser zijn op wat ze doen. Zo denkt verpleegkundige Lina Fierens er in elk geval over. Gelijk heeft ze.
Maar zijn we wel fier genoeg op wat we doen? Geen idee. Ik denk dat elke verpleegkundige heeft meegemaakt dat een collega een order krijgt van een arts, en dit order opvolgt, maar nadien tegen collega-verpleegkundigen zegt dat ze er eigenlijk toch niet achter staat.
Wat maakt dat we op dat moment onvoldoende vertrouwen op onze eigen expertise en niet durven uitkomen voor onze mening?
Heeft het met een gebrek aan tros te maken? Ja, soms denk ik van wel. Terwijl we verstandig, bekwaam en bovenal kundig zijn. We zijn verpleegKUNDIGEN!
Dus we mogen nog 1000x trotser zijn op wat we doen. We zijn een belangrijke schakel binnen het zorgproces van een patiënt. We krijgen de kans om hem op een korte tijd te leren kennen. En kunnen andere zorgverleners, die niet continu op de verpleegafdeling aanwezig zijn, met elkaar verbinden.
Dus vraag je op het einde van je (zware) shift eens af wat voor verschil je hebt gemaakt voor je patiënt of bewoner. Wat heb jij gedaan waar je trots op kan zijn?
Misschien heb je een infuus geprikt bij iemand met zot moeilijke aders (een technische uitblinker). Misschien deed je een uitstekende suggestie in een beleid (cognitief hoogstandje).
Of misschien luisterde je gewoon naar een bezorgdheid van een patiënt over zijn of haar huisdier (empathische kwaliteiten).
Of misschien heb je je gewoon met hart en ziel door de hele shift gesmeten. Verpleegkundige zijn is soms hard, maar doe je met heel je hart.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Kijk naar Katrien, iemand die stralend op de dienst verschijnt ook al reed ze net meer dan een uur om alleen maar te komen werken. Of Krist. Een hoofdverpleegkundige die haar gezinsleven combineert met een functie als leidinggevende én een opleiding om nog te kunnen groeien binnen haar huidige functie.
En kijk naar Chris, zij heeft soms last van haar heup, maar toch vecht ze voor haar patiënten en doet ze doorheen haar nachten ontelbare kilometers.
Kortom, wat ben ik trots op hen, op al die verpleegkundigen met wie ik werk. Ik ben er zeker van dat zij al eens durven klagen over hoe zwaar de shift was, over hoe ongeapprecieerd ze zich soms voelen, en dat mag.
Hopelijk lezen ze deze blog, dan kunnen ze zien hoe fier ik op hen – en alle collega-verpleegkundigen – ben. Verpleegkundigen, wij doen er toe. Laten we trots zijn op onze mooie job. En elkaar daarin steunen. Samen kunnen we veel bereiken.
