Omdat een patiënt decubituswonden riskeert, wekt de nachtverpleegkundige haar om de vier uur, zodat ze van houding kan wisselen. Maar de patiënt wil dit wegens haar nachtrust niet en dreigt het ziekenhuis te verlaten. Lees deze eerste aflevering van Nursings nieuwe ethische rubriek.
An Ravelingien, beleidscoördinator ethiek en patiëntbeleving bij het AZ Delta, werpt haar licht op de zaak.
De casus
Mevrouw Bruneel*, een 74-jarige dame met halfzijdige verlamming, klaagt over onvriendelijke zorgverleners ’s nachts. Ze wordt om de haverklap gewekt voor verzorging, terwijl het duidelijk is: ze wil slapen! De verpleegkundigen proberen haar uit te leggen dat die verzorging nodig is. Ze moeten haar tijdig kunnen verschonen en van houding laten wisselen, anders krijgt ze decubituswonden.
Na een teamoverleg proberen de nachtverpleegkundigen de verzorging zo aangenaam en rustig mogelijk aan te pakken. Toch blijft mevrouw Bruneel weigeren en wordt ze elke nacht bozer. Bij een van de nachtverpleegkundigen komt de houding van de patiënt zo hard binnen dat ze vraagt te ruilen voor een dagdienst.
Uitdieping
Dit conflict gaat over de professionele verantwoordelijkheid van de nachtverpleegkundigen versus de persoonlijke wens van de patiënt. Als de zorgverleners de wens van de patiënt volgen, geven ze niet de veilige zorg die van hen verwacht wordt. Bovendien gaat het nog maar pas beter met de patiënt. Na twee maanden op de revalidatieafdeling heeft ze eindelijk zicht op een ontslagdatum. Als er nu complicaties komen, verlengt dat haar revalidatie in het ziekenhuis.
Anderzijds is de patiënt duidelijk over haar standpunt. Een goede nachtrust vindt ze belangrijker dan een droog incontinentiemateriaal. En als ze de nodige slaap niet krijgt, is ze de volgende dag niet fit genoeg om bezoek te ontvangen en kine te volgen, wat ook belangrijk is voor haar herstel. Op de vraag of ze akkoord is met maar één nachtverzorging in plaats van twee, antwoordt ze pertinent ‘nee’. Het lijkt een kwestie van trots: ‘Ik beslis welke zorg ik krijg!’