Botte patiënten. Elke verpleegkundige krijgt ermee te maken. Margriet herinnert zich één wel heel bijzondere man van tijdens haar stage in de thuisverpleging.
Illustratie: Maureen Wattenbergh
Voor het binnengaan bij patiënt Karel* geeft mijn begeleidster me goede raad: ‘Houd je maar op de achtergrond in het begin, deze man is niet de makkelijkste voor stagiaires.’ Ik slik even. Mijn zelfvertrouwen is nog niet optimaal, al zit ik in het vierde jaar verpleegkunde. Maar wellicht tel ik als een gewaarschuwd mens nu voor twee?
Trouwens, ik neem best niet klakkeloos de gesettelde opinie over van collega’s. Ik zal wel zien.
Mijn collega opent de deur van de slaapkamer: ‘Dag Karel, ik ben vandaag met Margriet. Zij is stagiaire en zal de komende twaalf weken met mij samenwerken. Een oorverdovende stilte volgt, afgesloten met een brom. Hetzelfde scenario volgt op mijn oprecht vriendelijke ‘goedemorgen’.
Na deze conversatie beginnen mijn collega en ik onze zorgen. Karel is vanaf zijn taille verlamd en daardoor al jaren volledig van de thuiszorg afhankelijk. Drie keer per dag voeren wij onze taken uit volgens de gedetailleerde instructies van meneer, die hij ons bot toeblaft. Als we één mini-elementje anders doen dan hoe hij het wenst, worden we vervloekt. Als we alles goed doen, dan horen we niks.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Na één week krijg ik toch een volzin van zijn kant: ‘Ik ben benieuwd hoe snel ik jou aan het huilen krijg. Dat lukt me altijd vrij snel bij stagiaires.’
Ik merk de dagen erna dat ik stress heb als ik naar hem toe moet gaan. Zelfs mijn vrij onverwoestbare goede humeur lijdt eronder. Mijn stagebegeleidster stelt me gerust dat ik het écht goed doe, wat me overeind houdt.
Ik herpak me en ga de uitdaging aan om niet bang te zijn en mezelf te blijven. Ik observeer Karel nauwkeurig en ontdek dat er achter zijn botheid een cynische vorm van humor schuilt. Hij provoceert me en ik besef dat hij best wel een weerwoord wil.
Ik vraag hem met een lach: ‘Wat is de langste dat een stagiaire het eigenlijk heeft volgehouden bij jou?’ Hij kijkt me verbaasd aan en zijn ene mondhoek gaat omhoog. De aftrap is gegeven. De rest van mijn stage blijft hij me plagen en blijf ik hem antwoorden terwijl ik lachend mezelf blijf.
Wel gun ik hem altijd het laatste woord. Hij kan al zo weinig uit het leven halen. Deze woordenstrijd mag hij van mij met plezier winnen.
De naam van de patiënt is fictief.
Lees ook de vorige blog van Margriet: ‘Blog Margriet: ‘Ik vind het moeilijk om toe te geven dat een patiënt mijn liefde en zorg niet wil’
