Palliatief verpleegkundige en Nursing blogger Ellen schrijft haar ervaringen van zich af. Dat levert soms beklijvende woorden op.
Illustratie: Maureen Wattenbergh
Gisteren heb ik je vader gewassen. Je vader in een ziekenhuisbed, die in nog weinig leek op de man die hij ooit is geweest. Hij werd enkele dagen geleden naar de afdeling gebracht en we moesten hem met enkelen ondersteunen, zo broos was zijn lijf geworden. Ik wist zeker dat een zuchtje wind hem onderuit zou halen.
Jij was bij hem en liet zijn hand geen seconde los. Ik zag de onzichtbare navelstreng tussen jullie die nooit werd doorgeknipt, alleen was hij ondertussen het kind geworden dat jij lang geleden was geweest.
Gisteren heb ik je vader gewassen. Je blote vader in dat veel te grote ziekenhuisbed. Ik tilde hem op, trok hem tegen me aan, hielp hem uit en weer in de kleren. Zijn hoofd halfstok tegen zijn ingevallen borst, zijn geslacht als een gesneuvelde soldaat tussen zijn benen. Ik waste het verval van zijn rug, waar hij de verhalen droeg van de man die hij al lang niet meer was.
Ik glimlachte naar hem, maar dat kon hij wellicht niet goed zien achter dat mondmasker. Mijn handen waren koud en ruw van het oneindige wassen en ontsmetten. Maar daar waar ik kon, legde ik zachtheid in mijn gebaren, zelfs al krijg ik de scherpe geur van het ontsmettingsmiddel al een tijdje niet meer weggeschrobd.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Hij bedankte mij achteraf en ik dacht aan zijn kind dat hem naar hier heeft gebracht en de navelstreng die hen verbond, ook al waren we alleen in de kamer.
Gisteren waste ik je vader nog. Vandaag staat jouw verdriet naast het bed, waarin hij ligt als een vogel met een kapot vleugeltje. Zijn handen klapwieken en zijn ademhaling zucht nog een laatste keer, om daarna als een haast onmerkbare bries de kamer te verlaten.
Iemand snikt en er valt een traan in het kuiltje naast jouw schouder, als een scherf verdriet die blijft steken in de oksel van jullie liefde.
Ik kan op dat moment nog steeds de navelstreng zien, maar binnenkort zal ook jij niet meer weten om wie het meeste werd gehuild: de contouren van een kind dat zijn vader verloor of de schaduw van een man die ooit is geweest.
