In deze reeks vertellen verpleegkundigen die buiten de ziekenhuismuren werken over hun job. France (29) is verpleegkundige in Brussels Airport.
‘Mijn eerste dag op Brussels Airport zal ik niet snel vergeten. Op Brucargo, de vrachtafdeling van Brussels Airport, had een man het bewustzijn verloren in een kraan, op veertig meter boven de grond. Samen met de aanwezige arts ben ik naar boven geklommen om de eerste zorgen toe te dienen. De man moest naar het ziekenhuis, en er moest een andere kraan aan te pas komen om hem veilig naar beneden te krijgen. Het was een hele onderneming, maar ik vond het fantastisch om aan mee te werken. Het was dan ook nog eens mijn verjaardag, dus mijn dag kon niet meer stuk.’
Patiënten zo snel mogelijk evacueren
‘Niet elke werkdag is zo spannend. Onze medische post is non-stop bemand door één arts en één verpleegkundige, of een arts en een ambulancier. Soms zien we urenlang geen enkele patiënt, op andere dagen zijn we amper binnen omdat we voortdurend opgeroepen worden. Net zoals op de spoedgevallendienst weet je nooit wat er zal gebeuren. Ik heb zelf op de spoedgevallendienst van het UZ Brussel gewerkt. Toen ik van een collega hoorde dat ze verpleegkundigen zochten in Brussels Airport, was ik meteen enthousiast. Ik heb altijd een grote affiniteit gevoeld voor de luchthaven. Ik heb in Zaventem gestudeerd en tussen de lessen door kwamen mijn vrienden en ik vaak naar de luchthaven om wat rond te hangen – en naar de Starbucks te gaan. (lacht)’
‘De luchthaven is een aparte wereld. Er zijn veel dingen die ik niet wist voor ik hier kwam werken. Dat elke seconde dat een vliegtuig op de grond staat geld kost, bijvoorbeeld. Moet er een patiënt uit een vliegtuig geëvacueerd worden, moeten we dat zo snel mogelijk proberen te doen zodat de bemanning en de passagiers verder kunnen. Dat maakt het uitdagend, want je moet nóg sneller schakelen en beslissingen nemen. Soms worden we opgeroepen voor een urgente landing: een vliegtuig maakt een tussenlanding op Brussels Airport omdat er een passagier aan boord is met een ernstig medisch probleem. Dan ga ik samen met de arts klaarstaan aan de tarmac om de patiënt zo snel mogelijk uit het vliegtuig te halen.’
Alle hens aan dek
‘Net zoals op de spoedgevallendienst zijn mijn patiënten ontzettend divers. Reizigers die zich onwel voelen, een kindje dat gevallen is en gehecht moet worden, diabetespatiënten die hun medicatie in hun ingecheckte bagage hebben steken en last hebben van een hypo,.. Ook personeelsleden die ziek worden of gekwetst geraken, komen naar de medische post. De interventies gaan van kleine ‘ditjes en datjes’ tot reanimaties waarbij het alle hens aan dek is.’
Voor meer interviews met verpleegkundigen én de nieuwste wetenschappelijke kennis in de verpleegkunde: meld je aan voor de gratis online nieuwsbrief van Nursing Vlaanderen. Dan ontvang je elke week onze beste artikelen in je mailbox.
Zorgen voor daklozen
‘Daarnaast zorgen we voor de daklozen die hier hun toevlucht zoeken en vaak met medische problemen kampen, en worden we ook ingezet bij repatriëringen. Elke persoon die het land uitgezet wordt, heeft een ‘fit to fly’ nodig, een schriftelijke medische verklaring die bevestigt dat de persoon gezond genoeg is om een vliegreis te maken. Als dat document ontbreekt, doen wij een kort onderzoek zodat we zelf een verklaring kunnen opstellen. Ook wanneer een uitwijzing stopgezet wordt, om welke reden dan ook, ga ik samen met de arts langs om te zien of er geen medische problemen zijn. We kennen de achtergrond niet van deze mensen, maar een ontmoeting met een afgewezen asielzoeker blijft wel hangen, omdat het je confronteert met hoe oneerlijk de wereld is. Over de beslissing die over hen genomen werd, heb ik geen enkele invloed. Het enige dat ik kan doen, is mijn job zo goed en zo menselijk mogelijk uitvoeren.’
Geplet tussen vliegtuig
Ik heb altijd een voorliefde gehad voor traumatologie, en ben gespecialiseerd in gipsen en breuken. Ook op dat vlak vind ik hier de nodige uitdaging, vooral door de aanwezigheid van Brucargo. Onlangs raakte een arbeider geplet tussen een voertuig. Hij had een open beenbreuk en moest ter plaatse verdoofd worden, zodat we zijn been konden rechtzetten. Uit dat soort interventies haal ik veel voldoening.
Technisch gezien is mijn werk hier hetzelfde als op de spoedgevallendienst, alleen zijn de contacten met patiënten nóg vluchtiger. Soms belt de arts wel eens naar het ziekenhuis om naar een bepaalde patiënt te informeren, maar dat doe je natuurlijk niet elke dag. Wat ik wél fijn vind, is de nauwe samenwerking met andere diensten, zoals de politie en de douane. Als een passagier tegengehouden wordt en zich tijdens het verhoor niet goed voelt, worden wij opgeroepen. Ook personen die verdacht worden van drugssmokkel in hun lichaam, komen bij ons voor een medische controle voor ze naar het ziekenhuis gebracht worden.
Blik verruimd
Niemand van het medisch personeel werkt hier fulltime – die mogelijkheid is er niet – dus mijn collega’s en ik hebben allemaal nog een andere job. Zelf werk ik als psychosociaal begeleider in een abortuscentrum. Daarnaast doe ik vijf tot zeven shifts per maand in de luchthaven, telkens samen met één van de artsen. Zij komen uit verschillende ziekenhuizen en hebben elk hun eigen manier van werken, wat ook voor mij bijzonder leerrijk is. Ik heb het gevoel dat mijn blik hier meer verruimd wordt dan binnen de muren van een ziekenhuis.
Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar op de tarmac van de luchthaven komen, ik vind dat de max. Het is heel bijzonder om hier te mogen werken, al weet ik nu al dat ik dit niet mijn hele leven ga blijven doen. Ik heb nood aan afwisseling, en mensen hebben overal zorg nodig. Geen idee dus waar ik nog zal belanden. (lacht)
Lees ook deze artikelen over bijzondere werkplekken:
De industrie
Kind en Gezin
Het buitengewoon onderwijs
Een asielcentrum
Veldhospitaal in Oekraïne
Zorgcentrum na seksueel geweld
De brandweer
