Verpleegkundigen over hun job op een ongewone plek: dat is de insteek van deze reeks. Zo werkt Christel (58) als bedrijfsverpleegkundige bij Aluminium Duffel.
‘Aluminium Duffel is een van de grootste aluminiumwalserijen van Europa. Er werken ongeveer duizend mensen. De fabriek bestaat uit een gieterij, waar grote blokken aluminium gegoten worden. In de walserij worden die blokken verwerkt tot rollen aluminium van verschillende diktes. Die komen dan uiteindelijk bij onze klanten terecht in de autosector, de vliegtuigindustrie, architectuur- en designwereld, bouwsector…’
‘Het eerste wat ik doe wanneer ik in mijn bureau aankom, is mijn veiligheidsschoenen aantrekken. Zo ben ik altijd klaar om te vertrekken wanneer er in de fabriek iets gebeurt. Een aluminiumfabriek is zware industrie. Het is een risicovolle werkomgeving met zware machines, gevaarlijke stoffen, veel lawaai… Er gelden – uiteraard – strenge veiligheidsprocedures om de werknemers te beschermen, maar een ongeval kan altijd gebeuren.’
Van kleine letsels tot ongevallen
‘Als verpleegkundige sta ik in voor de eerste medische zorgen. Dat kan gaan van kleine letsels zoals een snijwonde of een verstuikte voet, tot heel ernstige ongevallen. Toen ik hier nog niet zo lang werkte, was er een arbeider in de fabriek met zijn arm gekneld geraakt in een machine. Samen met twee mensen van de bewaking – die ook opgeleid zijn als hulpverlener – heb ik de eerste zorgen toegediend, in afwachting van de komst van de MUG. Ik ben geen spoedverpleegkundige, dus word niet elke dag geconfronteerd met dit soort verwondingen. We zagen meteen dat de kans groot was dat de man zijn ledemaat zou verliezen. Dat was heftig.’
‘Op het moment zelf ben ik heel rustig gebleven, maar achteraf heb ik een tijdje slecht geslapen. Het had een grotere impact op me dan ik had verwacht. Samen met de collega’s van de man, die getuige waren van het ongeval, heb ik een traject gevolgd bij de psycholoog. Het was zinvol en ook nodig om het gebeuren samen te verwerken. Er zijn collega’s verpleegkundigen die wat terughoudend zijn om hier te werken, uit angst om geconfronteerd te worden met een ernstig ongeval zoals dit. In het begin dacht ik bij elk telefoontje dat ik kreeg: oei, er zal toch niets ergs gebeurd zijn? Intussen ben ik daar al veel geruster in. Zware ongevallen zijn echt wel een uitzondering, gelukkig maar.’
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
Verantwoordelijk voor veiligheidsbrillen
‘Ik werk in dit bedrijf als verpleegkundige voor IDEWE, een externe dienst voor preventie en bescherming op het werk. Naast de EHBO heeft mijn job dus eigenlijk meer met preventieve dan met curatieve zorg te maken. Ik organiseer bijvoorbeeld het jaarlijkse medisch onderzoek dat voor elke werknemer verplicht is. We testen hun zicht en hun gehoor, doen een spirometrie en nemen een urinestaal. Bij werknemers die blootgesteld zijn aan specifieke risico’s – zoals bepaalde gevaarlijke stoffen – nemen we jaarlijks ook bloedstalen af. Sommige werknemers moeten om de vijf jaar een foto van hun longen laten maken. Ik regel de afspraken met het ziekenhuis, zorg voor een taxibusje dat tussen het bedrijf en het ziekenhuis pendelt en volg de facturatie op.’
‘Ik ben ook verantwoordelijk voor alles wat met persoonlijke beschermingsmiddelen te maken heeft. Iemand die in het dagelijks leven een bril draagt, heeft een aangepaste veiligheidsbril nodig. Ik plaats de bestellingen en volg de contacten met de leverancier op. Voor de chemische agentia – gevaarlijke chemische stoffen en mengsels die op de werkvloer gebruikt worden – maak ik informatiekaarten waarop de eigenschappen en de risico’s uitgelegd staan, hoe je jezelf beschermt en hoe je moet reageren wanneer er iets mis loopt. Aluminium Duffel heeft verschillende preventieadviseurs in dienst, en zelf ben ik ook opgeleid tot preventieadviseur. In een bedrijf als dit is het belangrijk om op de hoogte te zijn van de risico’s en de wetgeving.’
Liever geen ziekenhuis
‘Mijn takenpakket is heel breed, maar dat maakt het juist interessant. Als twintiger ben ik verpleegkunde gaan studeren omdat ik graag wilde zorgen voor mensen, maar ik wist al snel dat ik niet in een ziekenhuis of verzorgingstehuis wilde werken. Verpleging was in mijn ogen vooral ‘wassen en plassen’, en dat zag ik niet zitten. De arbeidsgeneeskunde sprak me aan, en na een stage bij IDEWE ben ik daar aan de slag gegaan. Intussen werk ik er al 35 jaar, waarvan zes jaar bij Aluminium Duffel. Het voordeel van bedrijfsverpleegkundige is dat je vaste werktijden hebt. Fysiek is het ook minder zwaar dan verpleegkundige in een klassiek ziekenhuis of verzorgingstehuis. Op mijn leeftijd denk je daar al eens aan.’ (lacht)
Lees ook deze artikels over bijzondere werkplekken:
Gezocht: moeder voor het bedrijf
‘‘We zoeken een moeder voor het bedrijf’, zei de CEO toen ik hier kwam solliciteren. Eigenlijk beschrijft dat goed wat ik hier doe. Ik wil iemand zijn bij wie mensen met alles terechtkunnen, en zal altijd mijn best doen om de drempel zo laag mogelijk te houden. In een bedrijf met duizend mensen ken je natuurlijk niet iedereen even goed, maar met veel werknemers bouw je toch een band op. Iemand die lange tijd afwezig is, probeer ik regelmatig op te bellen om te vragen of we iets kunnen betekenen. Of als iemand na een ziekteperiode opnieuw aan de slag gaat, bekijken we samen met de arbeidsarts welke aanpassingen er eventueel nodig zijn om die terugkeer zo vlot mogelijk te laten verlopen.’
‘Regelmatig komen mensen langs omdat ze privé of op het werk met iets in de knoop liggen. Wettelijk gezien ben ik geen vertrouwenspersoon – daar heeft het bedrijf iemand anders voor in dienst – maar ik durf wel te zeggen dat ik een vertrouwensrol heb. Als ik niet kan helpen, verwijs ik door naar de vertrouwenspersoon, de psycholoog of de huisarts. Het is een mannenwereld waarin ik werk, ja. Zeker in de fabriek zijn de vrouwen op één hand te tellen. Dat stoort me niet. Ik voel dat ik gewaardeerd word. Als ik met mijn veiligheidshelm en fluojas over het terrein loop, word ik vaak spontaan aangesproken. Dat is voor mij het beste bewijs van die lage drempel.’
