In deze reeks vertellen verpleegkundigen die buiten de ziekenhuismuren werken over hun job. Saskia Soete is teamleider van de medische dienst op de afdeling gehandicaptenzorg van Borgerstein in Sint-Katelijne-Waver.
Ik werkte in de thuiszorg toen ik van een buurvrouw met wie ik vaak ging wandelen, hoorde dat er een vacature was op de medische dienst van Borgerstein. Ze werkt hier zelf als begeleider en had me al vaak enthousiast verteld over haar job. Uit nieuwsgierigheid heb ik gesolliciteerd, en ik mocht meteen beginnen.
Warm onthaald door cliënten
Binnen de afdeling gehandicaptenzorg biedt Borgerstein ondersteuning aan ruim 300 volwassenen met een verstandelijke beperking. Het grootste deel van hen verblijft hier deeltijds of voltijds. Hoewel het voor mij een heel nieuwe omgeving was, voelde ik me snel thuis in Borgerstein. Ik werd heel warm onthaald door de cliënten. Ik had geen ervaring met deze doelgroep, maar stond er zeker voor open. Ook al ken ik de meeste cliënten intussen goed, de communicatie blijft altijd een beetje een uitdaging. Sommige cliënten zijn heel mondig en kunnen goed aangeven wanneer ze bijvoorbeeld pijn hebben of iets abnormaal voelen. Voor anderen is dat veel moeilijker, en ben je meer aangewezen op de ervaring van de begeleiders om een inschatting te kunnen maken van een situatie.
Aanspreekpunt
Mijn collega’s en ik – we zijn met 6 verpleegkundigen – zijn een belangrijk aanspreekpunt voor de begeleiders wanneer zij geconfronteerd worden met gezondheidsproblemen bij de cliënten. We komen allerhande gezondheidsproblemen tegen, van een ‘banale’ griep tot kankerbehandelingen en zelfs palliatieve zorgen. Samen met de begeleiders, die de cliënten vaak heel goed kennen, zoeken we naar de beste oplossing voor elke cliënt in zijn specifieke situatie. We werken samen met huisartsen, maar ook met een orthopedist, een psychiater en een neuroloog.
Breed takenpakket
Mijn takenpakket gaat heel breed, van bloedafnames en wondzorg tot het organiseren van vaccinatiesessies tegen de griep. Veel logistieke taken die in ziekenhuizen of woonzorgcentra door andere personeelsleden gedaan worden, nemen we hier als verpleegkundige zelf op. Als er bijvoorbeeld cliënten naar het ziekenhuis moeten voor een raadpleging, dan bellen wij voor een afspraak. Samen met mijn team organiseer ik ook vormingen voor de begeleiders, die niet medisch geschoold zijn. Dat kan gaan over heel concrete dingen, zoals de bloedsuiker meten bij cliënten met diabetes, maar ook meer algemeen over het toedienen van medicatie. Ook als een cliënt een bepaalde diagnose krijgt die toch wat meer toelichting of zorg vraagt, gaan we de begeleiders daarin ondersteunen.
Werken in gewone kledij
Zoals je ziet, draag ik hier geen uniform. Ook mijn collega’s en de huisartsen die hier over de vloer komen, dragen gewone kledij. Een bewuste keuze, omdat we een huiselijke sfeer belangrijk vinden. Mensen wónen hier, we zijn geen ziekenhuis. Om diezelfde reden heb ik ook geen vaste ronde. Ik ga naar een woning op vraag van de begeleiders of plan zelf mijn ronde in functie van de gezondheidstoestand van cliënten. Daarbij houd ik zoveel mogelijk rekening met de dagplanning van de cliënt zelf. Als iemand in de namiddag graag naar Studio Borgerstein – onze eigen artistieke werkplek – gaat, zal ik proberen om de nodige zorgen in de ochtend te komen doen. Het vraagt wat meer flexibiliteit van onze kant, maar voor de cliënten is het veel prettiger zo.
Aanpassen aan cliënt, niet andersom
Wij passen ons zoveel mogelijk aan onze cliënten aan, niet omgekeerd. Zo was er eens een cliënt met diabetes die niet mee op uitstap kon omdat hij overdag zijn insulinespuit moest krijgen. Ik heb dan voorgesteld om ’s middags even met de auto naar de locatie te rijden om de spuit te zetten, zodat die cliënt wél mee kon gaan.
Blik verruimd
Werken in Borgerstein heeft mijn blik verruimd op wat als ‘normaal’ beschouwd wordt. Mensen met een verstandelijke beperking zijn mensen zoals jij en ik, met kleine en grote zorgen en soms bijzondere zorgen. In de opleiding van verpleegkundigen, maar ook van artsen en andere zorgverleners, mag er gerust wat meer aandacht naar deze doelgroep gaan.
‘Cliënten stonden voor mij met spandoek in het publiek’
Ik heb niet met elke cliënt een even nauw contact, maar ik ken hen allemaal, en zij kennen mij. Als ik over het domein naar mijn kantoor loop, ben ik soms een halfuur onderweg omdat ik voortdurend begroet word. (lacht) Ik zing samen met twee vriendinnen in een muziekgroepje en voorbije zomer mochten we optreden op Maanrock, een groot stadsfestival in Mechelen. Toen ik daar op het podium stond, zag ik een hele delegatie van cliënten in het publiek staan met een spandoek dat ze speciaal voor mij gemaakt hadden. Zoiets is natuurlijk geweldig. Borgerstein is hun thuis, en sinds ik hier vier jaar geleden ben komen werken, maak ik daar ook een beetje deel van uit. Dat geeft een heel fijn gevoel.
