Ik ga al een paar avonden langs bij een dame van rond de 80 die klaagt van lage rugpijn. De ene dag al meer dan de andere. Ik vraag haar welke medicatie ze neemt. Ze toont me een hoopje papieren. Het zijn medicatiefiches die werden meegegeven bij de ontslagcommunicatie na verschillende verblijven in het ziekenhuis. Ze gaan terug tot in 2019.
Ik sta versteld. Ik vraag haar waarom ze al die fiches bijhoudt. Ze zegt me dat dit telkens van een andere dokter komt en toont me de verschillende namen rechtsboven de tabel. Dat is natuurlijk de naam van de verantwoordelijke arts die op het moment van opname de medicatie gevalideerd heeft, maar dat krijg ik haar niet uitgelegd.
Haar schoonzus heeft geprobeerd om een lijstje te maken op een A4’tje, maar de dosissen zijn incorrect. Verdienstelijke poging, dat wel. Terug naar af dus. Ik vraag of ze me kan vertellen wat ze allemaal neemt overdag. Ze heeft gelukkig een weekdoos. De comprimés zijn uit de blister, maar ze weet precies wel goed wat ze neemt in de verschillende dagdelen.
Ik val achterover: medicatie van de verschillende trappen, veel te veel en vooral met onvoldoende kennis over wat ze allemaal wel of niet kan en mag (samen) nemen. Ik beslis om de huisarts te contacteren. Ik heb liever niet op mijn geweten dat deze cocktail aan medicatie haar niet goed zou bevallen.
De huisarts bevestigt mijn zorgen en geeft aan wat de maximumdosis is voor de medicatie. Ook ondersteunt ze mijn voorstel om vanaf nu wekelijks de weekdoos medicatie klaar te zetten. Ik stel het voor en mevrouw gaat akkoord. Of dat denk ik tenminste.
Wil jij niets meer missen van Nursing Vlaanderen?
Schrijf je dan in voor onze gratis Nursing Vlaanderen nieuwsbrief en ontvang elke twee weken onze beste artikelen in jouw mailbox!
De volgende dag krijg ik telefoon van de vaste verpleegkundige van de ochtendronde. Mevrouw wil toch de medicatie zelf klaarzetten en heeft bovendien de huisarts gebeld, waarop die haar liet weten dat ze dit inderdaad zelf mag beslissen.
Opnieuw val ik achterover: tegen mij heeft de patiënte totaal anders gereageerd. Het is natuurlijk haar volste recht om te weigeren en daarin heeft de huisarts geen ongelijk. Maar dat ze tegen mij iets anders heeft gezegd, ervaar ik als een deuk in de vertrouwensband.
De avond erop ga ik in dialoog met mevrouw. Ze was bang dat ik boos zou zijn. Ik verzeker haar dat ik helemaal niet boos ben, gewoon ongerust. Ik stel voor dat ik alle medicatie netjes noteer in een medicatiefiche van het Wit-Gele Kruis. Al die tabellen van de ontslagpapieren gooi ik in de prullenmand.
Nadien hoor ik dat ze bij de vaste verpleegkundigen opschept over haar medicatiefiche. Ik ben een tikkeltje trots op mezelf.
Het is af en toe schipperen tussen de wil en de rechten van de patiënt, de expertise van de huisarts, de dialoog met alle betrokkenen en de observaties van de verpleegkunde. Maar af en toe moet toch iemand de knoop doorhakken. Ik ben blij dat ik dit hier gedaan heb.
Lees ook deze blog van Tineke: ‘Moet ik dan maar zitten, zwijgen en aanhoren?’
