Blog Tineke: ‘We’ve all been there’

Illustratie: Maureen Wattenbergh

Dag Tineke

Geen bijzonderheden op de ronde. Alles staat op volgorde. 

Wel even zeggen: de student komt precies wat traag op gang. Ik heb wat achter zijn veren moeten zitten vandaag. Ik weet niet hoe hij bij jou gaat zijn. 

Merci om mijn ronde over te nemen. 

Gr, collega

De frustratie is te lezen in de mail. Mijn eerste reactie als ik weet dat er een stagiaire mee gaat, is: ‘Help, zo heel lang ben ik zelf nog niet op de baan. Kan ik dat wel?’

Hoe dan ook: ik geef altijd direct feedback. Tenzij het niet anders kan bij voorkeur na de zorg. In de lift bijvoorbeeld. Ik probeer werkpunten mee te geven in de vorm van tips. Als ik me bedenk hoe ik soms feedback kreeg, lijkt me dat de beste methode.

Hij is stipt. Dat is alvast een pluspunt. Zich aan de afspraken houden: check. Verder merk ik dat hij nogal stuntelig communiceert met de patiënt en vooral focust op zijn technische vaardigheid en hoe hij dingen zelf kan oplossen.

Dat is volledig normaal. Er komt heel wat stress kijken bij het omzetten van theorie naar de praktijk. We’ve all been there.

Dus vermeld ik terloops dat de realiteit altijd anders is dan de praktijk. En dat elke verpleegkundige, basisprincipes in acht genomen, de technieken ietwat anders kan uitvoeren naargelang hoe het voor hem of haar beter aanvoelt. Op die manier behoud je ten slotte je authenticiteit als zorgverlener, niet onbelangrijk.

Ik geef hem nog een hele reeks andere tips: hoe hij de zorgorganisatie efficiënter kan laten verlopen; ergonomischer werken; werkplaats durven opeisen; steriliteitsfouten; gewaarwordingen meegeven voor hij iets doet; steunkoustechnieken; meeleven met de zorgvrager; reflecteren over zijn eigen handelen; zich niet nodeloos excuseren. 

Opnieuw ben ik verbaasd hoeveel je in het werkveld moet leren op korte tijd. En hoe op die manier de groeimogelijkheden van elke stagiaire meteen zichtbaar worden. Deze student zit tenslotte nog maar in het 1ste semester van zijn tweede jaar. Waar stond ik toen zelf?

Het is een moeilijke balans: voldoende bijsturen zodat studenten zo snel mogelijk bijleren, maar ook positieve feedback geven en vermijden dat ze te snel ontmoedigd raken en afhaken. Want we hebben elke (nieuwe) collega broodnodig.