Overlijdensberichten ontvangen: het maakt deel uit van de job van palliatief verpleegkundige en voormalige communicatietrainer Margriet. Maar van één bepaald bericht schrikt ze…
Illustratie: Maureen Wattenbergh
Op onze palliatieve eenheid is er een speciale plek waar we alle overlijdensberichten ophangen die we ontvangen van families wier dierbaren wij hebben bijgestaan in de laatste levensmomenten.
Momenten van heel korte duur, enkele uren of dagen, maar gelukkig soms ook enkele weken of maanden. Met deze laatste patiënten ontstaan er dan vaak diepere banden. Je deelt letterlijk lief en leed met hen. We krijgen zo de tijd om nog meer de mens te ontdekken, die verlegen schuilt achter de verschrikkelijke ziekte die zich op de voorgrond heeft gepositioneerd.
Na het overlijden van een patiënt krijgen we regelmatig allerlei attenties van de familie. Dozen chocolade of koekjes en hartverwarmende brieven met bedankjes voor wat we deden voor hun dierbare. Ook ontvangen we daarbij het officiële overlijdensbericht. Een kaart met pakkende én aan de overleden persoon plakkende woorden, gedecoreerd met een mooie foto. Naar maar waar: heel vaak herkennen wij de persoon op de foto niet omdat diegene voor zijn komst naar ons een soort gedaanteverandering heeft ondergaan als gevolg van ziekte.