Bijzondere werkplekken: Defensie

‘Vier jaar geleden ben ik in het brandwondencentrum beginnen te werken. Ik ben hier eerder toevallig terechtgekomen. Toen ik pas afgestudeerd was als verpleegkundige ben ik aan de slag gegaan in een perifeer ziekenhuis, op de afdeling gespecialiseerde heelkunde. Na een paar maanden was ik al uitgekeken op mijn job. Ik miste uitdaging en afwisseling. Op een avond, tijdens een late shift, zag ik een reportage over het brandwondencentrum op televisie. Ik wist meteen: dit wil ik doen.’

Militaire opleiding

‘Om als verpleegkundige bij Defensie te mogen werken, moet je eerst militair worden. Ik heb me meteen ingeschreven voor de selectieprocedure. Thuis vielen ze bijna van hun stoel toen ik kwam vertellen wat ik ging doen. Mijn beslissing kwam onverwacht. Niemand had dit in mij gezien – ik had er zelf ook nooit aan gedacht – maar ik was vastberaden. Ik slaagde voor de toelatingsproeven en mocht aan mijn militaire opleiding beginnen. Het was een zwaar jaar, vooral fysiek. Ik moest ook wennen aan de hiërarchische structuur binnen het leger. Opeens kwam ik in een heel andere wereld terecht. Ik leerde kaartlezen, omgaan met wapens, strategisch en tactisch denken… Een jaar lang ben ik helemaal uit de verpleegkunde geweest.’

Uren bezig met 1 patiënt

‘Nadat ik mijn basisopleiding voltooid had, mocht ik in het Competentiecentrum van de Medische Component in Neder-Over-Heembeek aan een gespecialiseerde professionele vorming beginnen. Daar leer je alles over de organisatie en werking van de militaire medische steun. Mijn stage heb ik gedaan bij Medium Care in het brandwondencentrum, waar ik nog steeds werk. 

Als verpleegkundige moet je tegen een stootje kunnen, en dat geldt zeker in het brandwondencentrum. Zwaar verbrande kinderen en ouderen laten nog altijd een diepe indruk bij me na. Mensen komen hier heel kwetsbaar binnen. Het besef dat je als verpleegkundige een grote impact hebt op de rest van hun leven, is bijzonder. Sommige patiënten liggen hier maanden, met hen bouw je vanzelf een band op. Je brengt veel tijd samen door. Brandwonden verzorgen doe je niet in tien minuten. Soms zijn we uren bezig. Ik ben blij dat we daar als verpleegkundige de tijd voor krijgen. Een patiënt is bij ons geen nummer dat je snel moet afhandelen.’

Op missie naar Afghanistan

‘Als verpleegkundige bij Defensie werken is heel anders dan in ‘de burgerij’. Er is veel meer variatie. We krijgen nog regelmatig schietoefeningen, hebben de kans om bijkomende opleidingen te volgen en mogen zelfs gaan sporten tijdens onze diensturen. Dat zul je in een ziekenhuis in de burgerij niet snel tegenkomen. 

Daarnaast zijn er de buitenlandse opdrachten. Zelf ben ik al één keer op buitenlandse missie geweest naar Afghanistan, waar ik twee maanden in een veldhospitaal heb gewerkt. Het vertrek was spannend, maar het is een ongelooflijke ervaring geworden. Vooral de samenwerking tussen de verschillende naties op het terrein vond ik boeiend. Gevaarlijke situaties heb ik niet meegemaakt. Rondom ons was de oorlog bezig, maar zelf zaten we relatief veilig in een omheinde compound. Het ziekenhuis was volledig uitgerust met alle mogelijke apparatuur, en de patiënten die we daar behandelden, verschilden niet zoveel van de patiënten hier.’

Flexibiliteit is een must

‘Ik zou graag nog eens vertrekken naar Afghanistan, maar ook Afrika spreekt me aan. Van juli tot het einde van dit jaar sta ik stand-by, wat wil zeggen dat ik snel moet kunnen vertrekken mocht er ergens iets gebeuren. Als militair verpleegkundige moet je flexibel zijn. Mijn vriend weet dat, en heeft daar geen probleem mee. Mijn moeder vindt dat iets minder fijn, denk ik, maar ze steunt me wel in mijn keuze. Ik ben blij dat ik uiteindelijk hier terechtgekomen ben. Mocht ik vroeger geweten hebben dat er zoiets bestond als militair verpleegkundige, had ik misschien wel sneller de stap naar Defensie gezet. Het is nooit een droom geweest om bij het leger te gaan werken, maar vandaag zie ik mezelf niets anders doen. Mijn job is mijn passie geworden.’